در اوج جنگ هشت ساله که مردم ایران در حال دفاع از کشور به وسیله جنگی همه‌جانبه با قدرت‌های شرق و غرب در پوشش رژیم بعث عراق بودند، تشکیلات بهائیت ضمن خیانت در داخل، به دنبال تحریک و توجیه افکار عمومی خارج علیه ایران بود. تشکیلات بهائیت یا نوکر غرب با این سیاه‌نمایی‌ها تلاش کرد تا دیگر جنایات شرق و غرب علیه ایران به چشم نیاید.

بیت العدل در پیامی، از تلاش جمهوری اسلامی برای فاصله میان بهائیان و این سازمان ابراز نگرانی کرد و سعی کرد خود را از عاملیت برخی محدودیت‌ها علیه بهائیان تبرئه کند! اما واقعاً چرا بهائیان ایران باید فدایی سازمان بیت العدل شوند؟! سازمان نامشروعی که بر خلاف اوامر پیشوایان بهائی، بهائیان را به تقابل با حکومت و تحمل تضییقات برای سواری خود دعوت می‌کند!

عبدالبهاء از بهائیان خواست تا در قبال انقلاب‌های ایران، جانب بی‌طرفی را گرفته و در هیچ فتنه و فسادی مشارکت نکنند. اما وقتی به تاریخ کوتاه بهائیت می‌نگریم، چیزی جز مداخلة همراه با دورویی و خیانتِ بهائیت نمی‌بینیم. از زمان قاجار و جریان مشروطه‌خواهی گرفته تا پهلوی و جمهوری اسلامی، بهائیان نه ساکت نشستند و نه به نفع ایران گامی برداشتند.

شگفتا که سران بهائی با گذشت تنها 44 سال از انقلاب اسلامی، گمان دارند که عملکرد خائنانه آن‌ها در گذر زمان فراموش گردیده و تا جایی مردم را کم حافظه می‌پندارند که با افتخار از جلّاد خود پرده برداری می‌کنند! در واقع رحمت و محبّتی که بهائیت برای بشریت وعده می‌داد، در حکومت مشترکش با پهلوی‌ها، به وسیله شکنجه و سرکوب به نمایش نهاد!

تشکیلات بهائیت در دوره پهلوی، با تصدی بسیاری از مناصب کشور، شبکه گسترده‌ای از فساد اقتصادی و رانت‌خواری را به راه انداخت. هژبر یزدانی با همکاری عالی‌ترین مقام‌های کشور، اموال هنگفتی را به نفع سازمان بهائیت بهم زد. ضربه انقلاب اسلامی بر پیکره سازمان بهائیت تا جایی بر آن فشار آورد که بیت العدل اسرائیل، انقلاب اسلامی ایران را جدی‌ترین بحران حیات خود دانست.

عبدالبهاء، در پیامی خطاب به بهائیان سمرقند (که در اشغال روس‌ها) بود، از آنان خواست که رعایت مقتضیات حکمت را کرده و بنا بر سیاست کلّی بهائیت، از تبلیغ غیرمسلمانان خودداری کنند؛ اما چه دلیلی جز مقاومت اسلامی و غیرت شیعی در برابر استعمار بود که رسالت پیامبرنمای بهائی را هدف گذاری می‌کرد؟!