پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با توجه به نقش پررنگ بهائیان در رژیم پهلوی و تصدی بسیاری از مناصب کشوری و لشکری توسط اقلیّت بهائی، پیروزی انقلاب اسلامی با حمایت و پشتیبانی اکثریت مردم، ضربه مهلکی بر پیکره‌ی تشکیلات بهائیت در ایران وارد آورد.

از این‌رو تشکیلات بهائیت از همان روزهای نخست شکل‌گیری انقلاب، پروژه‌ی ایران هراسی را در دستور کار قرار داد و با سیاه‌نمایی و دروغ‌پراکنی، برخورد با مفسدین و مجرمین سیاسی، امنیتی و اقتصادی عضو بهائیت را به بهائی آزاری در ایران تعبیر می‌کرد! سازمان بهائیت از این راه تلاش کرد تا در کنار پشتیبانی ابرقدرت‌ها (که از زمان شکل‌گیری بهائیت با خود همراه داشت)، حمایت سایر کشورها را هم به خود جلب کند.

در پس این تلاش‌ها و سیاه‌نمایی‌های مکرر بود که سرانجام تشکیلات بهائیت در سال 1364 ش، موفق شد که پس از انقلاب و در بحبوحه جنگ، در صدور اولین قطعنامه‌ی حقوق بشری سازمان ملل علیه ایران نقش ایفا کند. سازمان رهبری بهائیت در انتشار این خبر با ذوق‌زدگی وصف‌ناپذیر به مخابره این رویداد می‌پردازد و ضمن تأکید بر نقش خود در صدور آن، این اقدام را مقدمه گذر تشکیلات بهائیت از مجهولیت در ایران معرفی می‌کند.

سازمان رهبری بهائیت در پیام خود پس از صدور قطعنامه آورده است: «با قلوبی سرشار از سرور و شکرانه حصول شناسائی بی سابقه جامعه بهائی را در اثر تصویب قطعنامه‌ای در مجمع عمومی سازمان ملل متحد که طی آن به احبای مظلوم و ستمدیده ایران اشاره مخصوص شده تجلیل مینمائیم. برای اولین بار در عالی ترین و عمومی ترین مجمع بین المللی که تا کنون تاسیس گردیده از آئین نازنین حضرت بهاءالله یاد شد و باین ترتیب یکی از آمال و نوایای دیرینه حضرت ولی عزیز امرالله تحقق یافت. این حقیقت که تاکنون فقط در سه مورد مجمع عمومی سازمان ملل راسا اقدام به صدور قطعنامه‌ای در تقبیح سوء سابقه کشوری در زمینه حقوق انسانی افراد نموده بر اهمیت این واقعه تاریخی می‌افزاید، مراحلی که منتج به چنین نتیجه قابل ملاحظه‌ای گردید دو سال قبل با تصمیم کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد مبنی بر اعزام نماینده‌ای به ایران بمنظور رسیدگی به گزارش‌های تعدی به حقوق انسانی افراد من جمله آنچه که مستقیما مرتبط با جامعه بهائی آن سامان بود شروع شد. کمیسیون که بعات مخالفت مسئولین امور ایران از اجرای قرار خود بازماند قضیه را به مجمع عمومی سازمان ملل احاله نمود. ابتدا موضوع در کمیته سوم مجمع مطرح گردید و نمایندگان ممالک مختلف از منافع امر دفاع نمودند و قطعنامه‌ای در آن کمیته تهیه شد که مالا در جلسه عمومی مجمع مطرح شد و روز 13 دسامبر به تصویب رسید. از جمله نتایج بارز این اقدام قرار گرفتن موضوع در دستور جلسه مجمع عمومی است که منجر به تشدید مجهوداتی برای بهبود وضع یاران ستمدیده ایران خواهد شد و مقدمه فرا رسیدن روزی خواهد بود که آزادی کامل امرالله در آن سرزمین تحقق یابد. از مساعی خستگی ناپذیر نمایندگان جامعه جهانی بهائی در سازمان ملل متحد که از حمایت مستمر و مصمم محفل روحانیه ملیه در جمیع قارات برخوردار بوده صمیمانه تقدیر میکنیم. این انتصار و پیروزی عظیم که با تسلیم بیانیه سازمان ملل متحد چند هفته قبل، و ادامه مساعی برای تسلیم بیانیه مذکور به سران دول در سراسر عالم، و دفاع رسمی و صریح رئیس جمهور ایالات متحده از بهائیان ایران در جریان مراسم روز حقوق بشر، مصادف بود موید خروج امرالله از مرحله مجهولیت است و مرحله جدیدی از تجلی و شکوفائی تعویق ناپذیر نظم جهانی حضرت بهاءالله را نوید میدهد.»[1]

آری؛ در اوج جنگ هشت ساله که مردم ایران در حال دفاع از کشور به وسیله جنگی همه‌جانبه با قدرت‌های شرق و غرب در پوشش رژیم بعث عراق بودند، تشکیلات بهائیت ضمن خیانت در داخل، به دنبال تحریک و توجیه افکار عمومی خارج علیه ایران بود.

تشکیلات بهائیت یا نوکر غرب با سیاه‌نمایی پیرامون مواجهه جمهوری اسلامی با بهائیان، تلاش کرد تا دیگر بمباران شهرهای ایران در دنیا به چشم نیاید! تا کشتار و آوارگی غیرنظامیان ایرانی دیگر به چشم نیاید! تا استفاده رژیم بعث از سلاح‌های ممنوعه به چشم نیاید! تا اشغال خاک ایران و نابودی زیرساخت‌ها به چشم نیاید! تا تحریم‌های غیرانسانی شرق و غرب به چشم نیاید! تا هواس دنیا به چند مجرم بهائی که آنان را شهروند بیگناه بهائی‌باور می‌خواند معطوف شود! الحق هم که نقش خائنانه‌ی خود را خوب بازی کرد.

البته تشکیلات بهائیت پس از جنگ با بی‌شرمی تمام، خود را شریک روزهای سخت مردم ایران خواند و از مشارکت داوطلبانه اتباعش در دفاع سخن گفت! تشکیلاتی که امروزه داعیه میهن و هم‌میهن دوستی دارد، به جای کمک به مردم ایران در تنگناهای سخت اقتصادی و امنیتی، همسو با دشمنان ایران، افکار عمومی را هم برای ظلم و تجاوز علیه کشورمان توجیه می‌کند!

پی‌نوشت:
[1]. پیام بیت العدل مورخ: 17 دسامبر 1985، عنوان: ذکر احبای مظلوم ایران در قطعنامه‌ی مجمع عمومی سازمان ملل.