حارث غنوی می‌گوید: «ربیع بن حراش» با خودش عهد بست که تا مشخص نشود اهل بهشت است یا جهنم، به‌گونه‌ای نخندد که دندان‌هایش دیده شوند، و لذا تنها بعد از مرگش چنین خنده‌ای کرد؛ برادرِ او یعنی «ربعی بن حراش» نیز چنین پیمانی با خود بست، (یعنی با خودش عهد کرد تا مشخص نشود اهل بهشت یا جهنم، به شکلی نخندد که دندان‌هایش دیده شوند)، - حارث غنوی ادامه می‌دهد-  کسی‌که «ربعی» را غسل می‌داد، به من خبر داد که او در زمانی که بر روی تخت غسال‌خانه بود و او را غسل می‌دادیم، متبسم بود.
من عاش بعد الموت، ابن ابی‌الدنیا، ص20.
مقاله: «نمونه‌هایی از تصرفات انسان‌ها پس از مرگ، در کتاب ابن ابی الدنیا»