گنجى شافعی به سندش از ابوامامه باهلى نقل مى‌‏كند كه رسول خدا (صلى‌الله‌عليه‌وآله)‏ فرمود: خداوند پيامبران را از درختان پراكنده آفريد، در حالیكه مرا و على را از يك درخت آفريد، منم ريشه‏‌ى آن درخت و على شاخه‏‌ى آن، فاطمه عامل بارورى و حسن و حسين ميوه‏‌ى آن درخت هستند. هر كس به شاخه‏‌اى از شاخه‌‏هاى آن بياويزد، نجات يافته و هر كس از آن منحرف شود، سقوط مى‌‏كند.
اگر بنده‏‌اى خداوند را بين صفا و مروه، هزار سال عبادت كند و بعد هزار سال ديگر، عبادت كند، ولى با ما همراه نباشد [محبّت به ما نداشته باشد] خداوند او را به روى، در آتش مى‏‌افكند. آنگاه اين آيه را تلاوت فرمود: «قُلْ لا أسألكم عليه أجراً إلّا المودّة في القربي»
گنجى مى‏‌افزايد: اين حديث حسن و عالى است. طبرى آن را در معجم خود همانگونه كه ما آورديم نقل كرده است، و محدّث شام در كتابش از راه‏‌هاى گوناگون آورده است.
كفاية الطالب، گنجی شافعی، ص317.
مقاله: «حدیث نور؛ روایتی در آفرینش اهل بیت»