ابن‌حجر عسقلانی در شرح صحیح بخاری، ضمن نقل روایات صحیح در مورد عقد اخوت بین مسلمانان، در مکه و در مدینه، به انکار ابن‌تیمیه اشاره می‌کند و می‌گوید: وی در کتابی که در رد علامه حلی نوشته است، عقد اخوت بین مهاجرین، و بین پیامبر و امیرالمؤمنین را انکار کرده است و گفته است که عقد اخوت، برای فایده رساندن بعضی به بعض دیگر و ایجاد محبت و همدلی بین مردم تشریع شده است، پس معنی ندارد که بین پیامبر و دیگری، یا بین مهاجرین این پیمان بسته شود؛ سپس ابن حجر می‌گوید: این روش، رد کردن نصوص تاریخی با قیاس است. او حتی استدلالی که آورده را نیز صحیح نیاورده و از حکمت عقد اخوت غفلت کرده، چون بین مهاجرین، برخی در مال و عشیره قوی‌تر بودند، و اخوت بین افراد قوی‌تر و ضعیف‌تر (مخصوصاً در شرایط سخت مکه) موجب فایده رساندن به ضعیفان توسط اقویاء است و کمک کردن به ضعیفان به‌دست افراد برتر، و با این دلیل مشخص می‌شود دلیل اخوت پیامبر با امیرالمؤمنین که از کودکی و قبل از بعثت، ایشان سرپرستی امیرالمؤمنین را پذیرفته بود و استمرار پیدا کرده بود؛ هم‌چنین بین مهاجرین دیگری که اخوتشان ثابت شده است، مثل حمزه و زید بن حارثه، ...
فتح الباری، ابن حجر عسقلانی، ج7، ص271.
مقاله: «روش ابن تیمیه در رد کردن گزارشات تاریخی»