امام حسن (علیه‌السلام) از کودکی این ویژگی نیکو را دارا بود و به زیبایی سخن می‌گفت: «در نخستین روزهای پس از رحلت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، امام حسن (علیه‌السلام) به مسجد آمد و دید ابوبکر بالای منبر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نشسته است و سخنرانی می‌کند. امام حسن (علیه‌السلام) با همان لحن کودکانه‌اش، جمله‌ای کوتاه و پرمعنا گفت که همگان را به شگفتی واداشت. او با صدایی رسا فرمود: پایین بیا! از منبر پدرم پایین بیا و بالای منبر پدر خودت برو!»
ابوبکر گفت: به خدا راست می‌گویی! این منبر، جای پدر توست و امام حسن را در بغل گرفت و گریست.
الصواعق المحرقه، ابن حجر هیتمی، ص492.
مقاله: «سخنوری‌ امام حسن مجتبی»