امروز، بسیاری از رسانه‌های وابسته به اجنبی (به قصد سوء) و برخی ساده‌دلان (بدون نیت سوء)، رضاشاه را احیاگر هویت باستانی، منجی شعائر زرتشتی و پدر ناسیونالیزم آریایی قلمداد می‌کنند. این در حالی است که رضاخان پهلوی، در ظاهر امر، هویت باستانی را احیا کرد. اما در واقع، او با تمام مظاهر و شعائر باستانی ایرانی، محاربه کرد. پوشش زنان که یکی از مؤلفه‌های هویتی مادران و خواهران این مردم بود را به زور از سر زنان درآورد (به ناموس من و شما دست‌درازی کرد) و از سویی لباس سنتی و باستانی مردان ایران را به زور از تن آنان بیرون کشید و کت و شلوار به تنشان کرده و کلاه فرنگی (شاپو) بر سر آنان گذاشت. کسی که به هویت باستانی علاقه داشته باشد، نمی‌تواند رضاشاه را دوست داشته باشد. اما کسی که ادعا میکند در آنِ واحد، هم رضاشاه را دوست دارد و هم هویت باستانی را، در این مدعای خود دروغگو است. به عبارتی، حداقل یکی از ادعاهایش کذب است