پس از فوت خالد بن ولید، در خانه او جمع شده و برایش گریه و عزاداری می‌کردند؛ خبر به خلیفه رسید که برای خالد نوحه‌سرایی می‌کنند و سخنان ناپسند می‌گویند، کسی را نزد آنان فرستاد، تا جلوگیری کند و گفت: «هیچ اشکالی ندارد که بر ابوسلیمان اشک بریزید، ولی با این شرط که موهای خود را پریشان نکنید و سخنان باطل بر زبان جاری نسازید.»
ارشاد الساری، قسطلانی، ج2 ص404.
مقاله: «عدم مخالفت عمر بن خطاب، با گریه و عزاداری، از منابع اهل سنت»