از جمله احکامی که پیشوایان فرقه‌ی بهائیت از دین مبین اسلام اقتباس کرده و با اندک تغییراتی آن را به نام خود ثبت کرده‌اند؛ حکم تیمُم است. همچنان که آنان در نحوه‌ی گرفتن تیمم، تنها به خواندن ذکری بسنده کرده‌اند! این در حالیست که گویا سرکردگان بهائیت، در هنگام اعمال تغییرات خود، از حکمت الهی در جعل این‌گونه احکام غافل بوده‌اند!

نماز جماعت به عنوان یکی از عوامل مهم وحدت آفرین در جامعه‌ی اسلامی، بسیار مورد تأکید قرار گرفته؛ تا جایی که حتی در هنگام جنگ نیز به آن توصیه شده و خدای متعال، روش ادای آن در حین جنگ را به پیامبر خود آزموده است. این در حالیست که بر خلاف ادعای وحدت آفرینی پیشوایان بهائیت، آنان با این عامل وحدت آفرین به مقابله برخاسته‌اند.

پیشوایان بهائی یکی از آموزه‌های دوازده‌گانه‌ی خود را موضوع تطابق دین با علم و عقل معرفی می‌کنند. این ادعا تا جایی پیش می‌رود که عبدالبهاء، هر موضوعی که خلاف علم و عقل باشد را چیزی جز وَهم نمی‌پندارد. این در حالیست که پیشوایان بهائی در آثار خود، مطالب خلاف علمی و عقلی بسیاری را چون نظریه‌ی خلق‌الساعه مطرح کرده‌اند.

بر خلاف معرفی اصل اُلفت و محبت به عنوان یکی از تعالیم بهائیت؛ پیشوایان این فرقه، رفتاری در تضاد با این اصل را از خود نشان داده‌اند. همچنان که در احوالات شوقی افندی می‌خوانیم: «مادرش بیمار شد بر بالینش نیامد تا بدرود زندگانی گفت، پس از چندی پدرش نیز که روزگاری در بستر ناتوانی افتاده بود درگذشت و چون ناشناسان به خاک سپرده شد».

معصومی تهرانی در نامه‌ی اخیر خود خطاب به آیت‌الله محقق داماد، با «دین» برشمردن بهائیت، خواستار احقاق حقوق اقلیت‌های دینی و به رسمیت شناخته شدن بهائیت در ایران شد. در پاسخ به وی می‌گوییم که بر اساس قانون اساسی، اقلیت‌های دینی در ایران از آزادی برخوردارند و اعطای آزادی عمل به فرقه‌ی جاسوسی بهائیت خیانت به ایران و اسلام است.

بهائیان در حالی پیشوایان خود را به عنوان نماد تحری حقیقت معرفی می‌کنند که رفتار آنان در برابر اشتباهات فاحش بزرگانشان، نشان از تزویر بودن این شعار دارد. به عنوان نمونه، علی‌محمد شیرازی مدعی می‌شود حضرت داوود، پیش از حضرت موسی (علیهماالسلام) می‌زیسته و پیامبرخوانده‌ی بهائیان به جای حقیقت‌جویی، به توجیه اشتباه او می‌پردازد!