در بیانیه ضدایرانی 13 آذر 1402 بهائیت، ادعا شده که اکثر بازداشتی‌های اخیر در ایران، زنان هستند؛ چرا حکومت، با دستگیری مادران بهائی، آنان را از فرزندانشان جدا می‌کند؟ باید پرسید که چرا تشکیلات بهائیت با اصرار به تبلیغ حداکثری و فعالیت سازمانی، آن هم سازمانی که به دنبال براندازی در ایران است، مادران بهائی را از فرزندانشان جدا و به اقشار آسیب‌پذیر بهائی صدمه می‌رساند؟

گروه مادران پارک لاله، مدعی شد در سال‌های اخیر که اعتراض بهائی‌ها بیشتر و علنی‌تر شده، شاهد افزایش دستگیری آنان هستیم؛ اما افزایش اعتراضات بهائیان به معنای زیرپا گذاشتن دستورات دینی خودشان است. به علاوه، بر اساس آمارهایی که از اخبار بهائیت نسبت به دلایل بازداشت این افراد به چشم می‌خورد، جاسوسی، فعالیت سازمانی، تبلیغ تبشیری و ... بوده است.

.فریبا کمال آبادی از رهبران سابق تشکیلات بهائیت در ایران، مدعی شد که بازداشت والدین بهائی، مصداق شکنجه کودک است! اما خانم کمال آبادی، جای اینکه برای فرزند زندانیان بهائی اشک تمساح بریزید، بهتر نیست والدینشان را به قانون‌شکنی و تقابل با حکومت فرا نخوانید؟ خانم کمال آبادی، اگر بازداشت والدین مصداق شکنجه کودک است، پس سوختن با بمب‌های ممنوعه و قطع آب و برق و غذا مصداق چیست؟

عناصر تشکیلات بهائیت با انتشار پست‌هایی تلاش کردند تا مسمومیت یا بدحالی‌های اخیر در مدارس را به جمهوری اسلامی منتسب و حاصل تفکر علمای اسلام معرفی کنند. اما علمای دین به حکم اسلام، همواره بر علم آموزی بدون توجه به جنسیت تأکید داشتند. بهائیت هم با نیرنگ و به ناحق، در نفرت پراکنی علیه علمای اسلام برای هموار کردن نفوذ و سلطه خود کوشیده است!

در بخشی از پیام نوروز 1402 بیت العدل، سال گذشته بر بهائیان ایران، سالی توأم با ظلم و سرکوب توصیف شد! اما واقعیت آنست که تشکیلات بهائیت با سازمان‌دهی تحرکات خلاف قانونی و جریان‌سازی‌های منفی اتباعش علیه جمهوری اسلامی، بانی برخورد با برخی اعضایش در ایران است. تشکیلاتی که با تمسک به دروغ، مستقیماً بانی تحریم و فشار علیه مردم ایران است.

عبدالبهاء از بهائیان خواست تا در قبال انقلاب‌های ایران، جانب بی‌طرفی را گرفته و در هیچ فتنه و فسادی مشارکت نکنند. اما وقتی به تاریخ کوتاه بهائیت می‌نگریم، چیزی جز مداخلة همراه با دورویی و خیانتِ بهائیت نمی‌بینیم. از زمان قاجار و جریان مشروطه‌خواهی گرفته تا پهلوی و جمهوری اسلامی، بهائیان نه ساکت نشستند و نه به نفع ایران گامی برداشتند.