اومانیسم
در انسان‌شناسی، اومانیسم «انسان محور» معتقد است که انسان، مرکز عالم و خالق همه چیز حتی خدای خویش است. از نظر آن‌ها، یک ندای درونی در انسان می‌گوید که انسان، خدا است.
یکی از ریشه‌های اصلی و پایه‌ای قانون جذب در موضوع اومانیسم است. اومانیسم به زبان ساده یعنی انسان محوری که جایگزین خدامحوری است. اصلی‌ترین غایت و هدف اومانیست‌ها لذت‌جویی است و انسان به تنهایی مسئول تحقق بخشیدن به این هدف است.
در معنویت‌های نوظهور به دلیل غلبه و داشتن آموزه‌های غیرالهی و غیردینی، گرایش به اومانیسم توسط مخاطبان آن زیاد مشاهده می‌شود. انسان با گرایش به اومانیسم، در جایگاه خدا قرار گرفته و نوعی خدا پنداری به او دست می‌دهد.
در دیدگاه انسان شناختی تفکر نوین، برای ادراک آگاهی برتر، تبعیت از ندای درون، امری لازم است تا انسان را به فراسوی نیک و بد ببرد و به ابر انسان تبدیل کند. والش تبعیت ندای درون را جایگزین وحی قرار داده و با تأکید بر این‌که انسان نمی‌تواند به معرفت و شناخت خدایی برسد، تنها طریق درک خدا را در تجربه خدا بیان می‌کند.
قانون جذب ادعا دارد هرچیزی را که تصور کنید به دست می‌آید؛ این قانون همه چیز را به دنیا محدود می‌کند و با کنارگذاشتن یاد معاد و این‌که حقیقت خواسته‌های انسان در قیامت تحقق خواهد یافت، می‌خواهد بهشت زمینی را برای انسان بسازد آن هم با تکیه بر نیروی ذهن و غرق شدن در رویاها و آرزوها.