سيد باب، پيش از رفتن به مكه، خود را به لقب «باب» مي خواند و دعوت خود را هم پنهاني انجام مي داد؛ ولي، پس از آنكه از سفر مكه به شيراز بازگشت، هم عنوان خود را عوض كرد و خود را «مهدي موعود» و امام غايب خواند و هم، دعوتش را آشكار و علني كرد، و گفت كه من همان مهدي موعودم كه چشمتان در انتظار ظهور اوست؛ ولي، اين ادعايش ادعاي پيشين او را، كه در مقالاتش به وجود امام دوازدهم پسر امام حسن عسكري(ع) معتقد بوده، نقض مي كرد.
به هر منوال، او با كمال جسارت به مهديگري برخاست و در اين زمان خطابه هائي به عنوان «خطبه» و تفسير بر بعضي سوره هاي قرآن و الواحي ديگر، به زبان عربي مانند آيات قرآن مجيد نوشت و در آنها، عقايد و دعويهاي خود را، اظهار كرد و آنها را به توسط داعيان و رسولان خود، مانند ملا حسين بشرويه و ملا محمد مازندراني به گوش مردم در شهرهاي ايران رسانيد و آنها با بيان خود، به مردم مي رسانيدند كه امام غايب و مهدي موعود ظهور كرده است!
در اين زمان، جنبش سختي ميان مردم شيعي مذهب افتاد و همه، دلشان براي ديدن طلعت رشيد امام پر مي زد و بسياري از مردم نديده و نشنيده او را قبول كردند و به قول كنت گوبينو «كوركورانه» به او ايمان مي آوردند و خانمان خود را رها مي كردند و به دنبال داعيان سيد باب، مي افتادند. در اندك مدتي بلوائي عظيم ميان خاص و عام بلند شد، تا سرانجام «نظام الدوله حسين خان قاجار» كه حاكم شيراز بود او را توقيف و در حضور جمعي از آخوندها محكوم و مدت شش ماه در زندان شيراز او را محبوس كرد.