هنوز دعوت سيد باب علني نبود، بلكه به طور پنهاني صورت مي گرفت؛ ولي در اين موقع، كساني چند از آخوندها را كه به او ايمان آورده بودند مانند: ملا حسين بشرويه خراساني و ملا محمد مازندراني، به سوي خراسان و اصفهان براي ابلاغ ظهور خود و دعوت مردم بدين باب، فرستاد و خودش به همراه چند تن ديگر از حواريون خود، به زيارت مكه رهسپار گشت.
صاحب نظران، علت اينكه سيد باب در اين موقع حساس، يك باره به مكه رفت، چنين تفسير كرده اند، كه چون برابر روايات و اخبار شيعه در باب ظهور امام غايب، بايستي كه امام غايب و مهدي موعود، ابتدا در مكه ظاهر شود و ظهور خود را در آنجا به سمع مردم برساند و از آنجا هم به كوفه آيد؛ از اين رو، جناب باب خواست برابر اين روايت ها رفتار كند؛ در آن موقع به مكه رفت تا در آنجا اظهار مهدويت كند؛ اين بود كه به گفته ي «كنت گوبينو» او در جواني مكه رفت و در همانجا تصميم ايجاد مذهب جديد را گرفت.
ولي چون در آنجا شيعيان منتظر كم بودند، سيد باب نتوانست در آنجا با شمشير آخته ظاهر شود و همين اندازه «قدر مسمي اي» به عمل آورد و دوباره زود به ايران، كه جايگان شيعيان بود، برگشت و يك راست به شيراز رفت و از آن پس علنا اظهار مهدويت كرد.