غلط گویی باب
پیامبرخوانده‌ی بهائیت، پس از تکرار ادعای پیامبری علی‌محمد شیرازی، او را برتر از سایر پیامبران الهی دانسته و دلیل این مدعایش را کثرت نوشته‌جات او بر شمرده است. اما به راستی چگونه می‌توان کثرت نوشته‌جات و مهمل بافی‌های مدعی پیامبری بابیت را به عنوان سند حقانیت و بلکه برتری او نسبت به سایر انبیاء الهی برشمرد؟!
فاضل مازندرانی، در راستای توجیه اشکالات ادبی آثار علی‌محمد شیرازی، مدعی می‌شود که طبق برخی روایات، قائم موعود (علیه السلام) پس از ظهور، با اَعراب شدّت عمل نشان داده و این شدّت عمل، یعنی اِعراض از قواعد عربی. اما این ادعا در حالیست که ظاهر این روایت (بر فرض صحت سند آن)، دلالت بر سخت‌گیری آن حضرت نسبت به خود عرب‌های عصیان‌گر دارد.
علی‌محمد شیرازی که بخاطر غلط نویسی‌هایش، مورد تمسخر واقع شده بود، مدعی شد که قواعد ادبی، شیطانی هستند. این در حالیست که: 1. علی‌محمد شیرازی، آموختن قواعد عربی را شرط فهم نوشته‌جات خود دانسته 2. کلام چون وسیله‌ای برای فهم صحیح اغراض به مخاطبین می‌باشد، حضرت موسی (علیه السلام) از خدای تعالی درخواست نمود تا برادرش هارون همراهیش کند.
نوشته‌جات باب به عنوان تنها معجزه‌ی او، تا جایی دارای اغلاط فراوان بود، که حتی صدای طرفدارانش را نیز درآورد. وی در توجیه غلط نویسی‌های خود، مدعی می‌شود که قواعد ادبی باید از نوشته‌جات او أخذ شود. این در حالیست که اصولاً زبان وسیله‌ای برای فهمیدن و فهماندن است و لذا می‌بایست طبق قواعد جاری باشد تا غرض از به کارگیری آن حاصل شود.
علی‌محمد شیرازی در حالی نوشته‌جات خود را ناسخ و برتر از قرآن می‌دانست، که آثارش سرشار از مطالب خلاف واقع است. همچنان که وی غرق شدن فرعون، عاد و ثمود را در یک خلیج و نجات حضرت نوح، ابراهیم و موسی (علیهم السلام) را از یک نهر معرفی نموده است. حال آن‌که هلاکت سه قوم فرعون، عاد و ثمود و نجات سه پیامبر نامبرده، به اشکال مختلف بوده است.
علی‌محمد شیرازی پیشوا و مبشّر بابیت و بهائیت، با نوشتن کتابی به نام بیان، ادعای نسخ دین مبین اسلام را داشته است. وی در مقام تمجید از نوشته‌جات خود، آنان را بی‌همتا معرفی کرده است. این در حالیست که بی‌همانندی نوشته‌جات علی‌محمد شیرازی را، نه در الهی بودن آنان، بلکه در غلط نویسی‌ها و بی‌محتوایی می‌توان دانست.
بهائیان معتقدند علم پیشوایان الهی، از جانب خدا است. اما بر خلاف این ادعا، پیشوا و مبشر بهائیت، جناب علی‌محمد شیرازی، مرتکب اشتباهات فاحش علمی شده است. البته وی به جای اعتراف به اشتباهات خود، به توجیه آن‌ها روی آوده است. به عنوان نمونه در توجیه غلط گویی‌های خود، مدعی آزاد شدن علم صرف و نحو شده است!