پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علی‌محمد شیرازی پیشوا و مبشّر بابیت و بهائیت، با نوشتن کتابی به نام بیان، ادعای نسخ دین مبین اسلام را داشته است. وی در مقام تمجید از نوشته‌جات خود، آنان را بی‌همتا معرفی کرده است: «ان اعرَفوا حقَّ البَیان فَإنَّهُ فِیه ما لَم یَکن لَه عَدل و لا کُفو و لا شِبه و لا قَرین و لا مثال [1]؛ حق بیان را بشناسید که در آن، چیزهایی است که نظیر، همتا، شبیه و قرین ندارد».
اما ادعای بی‌همتایی نوشته‌جات علی‌محمد شیرازی در حالیست که آثار وی، تا جایی سرشار از کلمات نامأنوس، بی‌معنا و مضحک می‌باشند، که حتی نمی‌توان او را در حد عالمی دون پایه دانست. همچنان که وی در وصف خدای تعالی، چنان جملات بی‌معنایی نوشته که گویا جز خود، کسی توان فهم این غلط نویسی‌ها را ندارد: «لَم تَزَل کُنتُ بُهیانُ البُهیاء و جلّانُ الجلّاء و جُملانُ الجملاء و عظمانُ العظماء و نوران النّوراء و رُحمانُ الرّحماء و کُبران الکُبراء و کَملانُ الکَملاء و عزّانُ العزّاء و...!».[2]
جالب است بدانیم اشکالات نوشته‌های علی‌محمد شیرازی به قدری زیاد بود که حتی برخی پیروانش را نیز به تعجب و سؤال واداشته است. همچنان که علی‌اکبر اردستانی (یکی از پیروانش) در نامه‌ای به او، در خصوص غلط‌هایش تذکر داده و از او درخواست می‌کند: «ثالثاً آن‌که بیان فرمایند که سبب نوشتن بعضی کلمات که در نوشته‌های سرکار می‌باشد که به نظر قاصر خادمان و غیر، صحیح نیست، چه چیز است؟ و بعض آن کلمات مثل "لعللههم" و "وجوهههم" و "استتطعم" و "امرئهه" و امثال این‌ها که به این نحو در نوشته‌های سرکار می‌باشد و سایرین ایراد و بحث می‌نمایند. مستدعی آن‌که راه و سببش را بیان فرمایند تا باعث اسکات سایرین و اطمینان قلب جمیعاً بوده باشد».[3]
اما بی‌تردید راز بی‌همانندی نوشته‌جات علی‌محمد شیرازی، نه در الهی بودن آنان، بلکه در غلط نویسی‌ها و بی‌محتوایی‌شان است. چرا که آثار بی‌مانندی که علی‌محمد شیرازی آنان را به خدای علیم نسبت داده است، تنها توانست تعجب پیروان و تمسخر مخالفین را با خود به همراه بیاورد.

پی‌نوشت:

[1]. علی‌محمد شیرازی، لوح هیکل الدین، نسخه‌ی خطی، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 21.
[2]. علی‌محمد شیرازی، پنج شأن، ص 76.
[3]. ابولقاسم افنان، عهد أعلی، ص 151.