یکی از نکاتی که در نامه‌ی سال 1387 تشکیلات بهائیت به دادستانی کشور به چشم می‌خورد، ادعای شیعه‌دوستی بهائیان است. ادعایی که پیشوایان بهائی در گفته‌های خود، با خطاب کردن شیعیان به القابی نظیر: پست‌ترین حزب و امّت، مشرک، جاهل و متوحش، خلاف آن را ثابت کرده‌اند. این‌ها همه حکایت از کینه و دشمنی بهائیت با مذهب تشیع دارد نه شیعه دوستی!

معصومی تهرانی در نامه‌ی خود به آیت‌الله محقق داماد، خواستار به رسمیت شناختن بهائیت شد. در پاسخ می‌گوییم: ادعاهای الحادی پیشوایان بهائی و ماهیت استعماری و نفوذی تشکیلات بهائیت، موجب شده تا علمای اسلام، آن را به رسمیت نشناسند. بعلاوه آن‌که حتی پیامبرخوانده‌ی بهائیت، از عادی‌سازی روابط پیروانش با پیروان سایر ادیان منع کرده است.

با حضور مرکز تشکیلات بهائیت در اسرائیل، جاسوسی سازمانی بهائیت برای این رژیم، شکلی متمایز به خود گرفته است. از این‌رو گستردگی جاسوسی بهائیان برای اسرائیل در عصر پهلوی، به حدی بوده که اوج رسوایی را برای این تشکیلات به همراه داشته است. امام خمینی (ره) نیز در پاسخ ساکت ننشسته و به رسوا کردنِ بهائیان و شرکت‌های جاسوسی آن پرداخته است.

معصومی تهرانی در نامه‌ی اخیر خود خطاب به آیت‌الله محقق داماد، با «دین» برشمردن بهائیت، خواستار احقاق حقوق اقلیت‌های دینی و به رسمیت شناخته شدن بهائیت در ایران شد. در پاسخ به وی می‌گوییم که بر اساس قانون اساسی، اقلیت‌های دینی در ایران از آزادی برخوردارند و اعطای آزادی عمل به فرقه‌ی جاسوسی بهائیت خیانت به ایران و اسلام است.

تشکیلات بهائیت که در زمان کنونی مسلمانان را در به کارگیری تهمت و دشنام نسبت به بدعت‌گزاران متهم می‌کنند، گویا از فرهنگ فحاشی پیشوایان خود نسبت به مخالفین‌شان، بی‌اطلاع هستند. آری؛ پیشوایان بهائی تنها به صرف شنیدن بوی مخالفت حتی از نزدیکان خود، آنان را آماج تهمت‌ها و فحاشی‌های بی‌نظیر خویش قرار می‌دادند.

پس از بروز ادعاهای علی‌محمد شیرازی مبنی بر مهدویت و نبوت، فتنه‌ها و آشوب‌های متعددی به نام او در کشور صورت گرفت. این آشوب‌ها که به سه جنگ داخلی نیز منجر شد، با هدف ایجاد نفاق درونی به نفع قدرت‌های خارجی پیش می‌رفت. از این‌رو صدرأعظم لایق ایرانی، به تبعید و سپس اعدام عامل فتنه فرمان داد و نزد بهائیان منفور و ملعون گشت.