پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیامبرخوانده‌ی بهائیان در یکی از بیانات خود از شیعیان می‌خواهد که حتی اگر بهائی نمی‌شوند، حداقل دست از تشیع بردارند؛ همچنان که می‌گوید: «بگو ای مردم! اگر به نور ایمان فائز نمی‌شوید (بهائی نمی‌شوید) از طلعت حزب شیعه، خود را خارج نمایید...».[مائده آسمانی، ج 4، ص 141] اما سؤال این است که با توجه به اعتقادِ پیشوایان بهائی به پلورالیسم دینی، چرا آنان تا این حد با مذهب تشیع مخالفت ورزیده‌اند؟! بی‌شک پس از حوادثی نظیر تحریم تنباکو توسط میرزای شیرازی، استکبار جهانی قدرت شیعیان را در پیروی از علماء در برخوردِ با سلطه‌گران مشاهده کرد.[ر.ک: فرهنگ جامع تاریخ ایران، ج 2، ص 432] از این‌رو پیشوایان بهائی به عنوان آلت دست نظام سلطه، عاجزانه از شیعیان می‌خواهند از مذهب حقه‌ی تشیع دست کشند. آری؛ علت دشمنی بهائیت با تشیع را می‌توان در ظلم‌ستیزی مکتبی ایشان دانست. همچنان که «فرانسیس فوکویاما» (پژوهشگر و تاریخ‌نگار ژاپنی‌الاصلِ تبعه‌ی آمریکا)، می‌گوید: «شیعه پرنده‌ای است که اُفق پروازش بسیار بالاتر ازتیرهای ماست. پرنده‌ای که دو بال دارد؛ یک بال سبز و یک بال سرخ. بال سبز این پرنده، مهدویت و عدالت‌خواهی و بال سرخ او، شهادت‌طلبی است که ریشه در کربلا دارد».[به نقل مقاله‌ی: فوکویاما هم اعتراف می‌کند]

پی‌نوشت:
عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 4، ص 141.
عباس قدیانی، فرهنگ جامع تاریخ ایران، تهران: آرون، چاپ ششم، 1387، ج 2، ص 432.
به نقل از پایگاه اطلاع رسانی حوزه‌نت، مقاله‌ی: فوکویاما هم اعتراف می‌کند.