سخنگوی بهائیت در ژنو، در نهمین سالگرد بازداشت مدیران تشکیلات بهائیت در ایران، خبر از تشکیل کمپین بین‌المللی برای آزادی این افراد داد. اما جالب است بدانیم حمایت‌های پیوسته‌ی نهادهای وابسته‌ی بین‌المللی از بهائیت از یک‌سو و اعطای جایزه‌ی صلح نوبل به رهبر میانماز از سویی دیگر؛ مفهومی جز جاسوسی بهائیت را نشان نمی‌دهد.

کتاب آسمانی قرآن، ویژگی‌هایی را برای کفر افراد ذکر کرده است. از جمله‌ی این ویژگی‌ها می‌توان به: انکار اصول دین، انکار توحید و یگانگی خدا و ترک فرائض دینی اشاره کرد. با مقایسه‌ی این ویژگی‌ها با اعتقادات و عملکرد بهائیت، درمی‌یابیم که بهائیان با توجه به نوع اعتقاد و باورهایشان، از دید قرآن، کافر به حساب می‌آیند.

پیشوایان بهائی با انکار وجود «جنّ» در منابع خود، اعتقاد به وجود آن را توهم محض می‌دانند. این ادعا در حالی مطرح می‌شود که کتاب آسمانی قرآن برای جن، ماهیت خارجی متصور شده است. بعلاوه آن‌که پیشوایان بهائی، با چه حقّی اقدام به تأویل متون الهی می‌کنند حال آن‌که خود از آن نهی کرده و پیروانشان را از این کار بر حذر داشته‌اند؟

با توجه به نفرت عمومی از بهائیت، رژیم شاهنشاهی در برخورد با این فرقه، جانب احتیاط را رعایت می‌کرد. چراکه از یک‌سو پست‌های حساس را در اختیارش می‌نهاد و از سویی دیگر در ظاهر، آن را به رسمیت نمی‌شناخت. اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، با توجه به ماهیت جاسوسی و ضددینی بهائیت؛ در سال 1362، این فرقه علناً غیرقانونی و منحل اعلام شد.

یکی از نکات عجیب رفتاری بهائیت، به کارگیری واژه‌ی «ربّ أعلی» برای نام‌گذاری علی‌محمد شیرازی است. با توجه به آن‌که بدون شک، چنین واژه‌ای مختص ذات اقدس الهی است، بهائیان با چه توجیهی برای نام‌گذاری پیشوایشان از آن استفاده می‌کنند؟! حال بهائیان از یک‌سو به صورت عملی اظهار به کفر خود می‌کنند و از سویی دیگر خود را یکتاپرست می‌نامند!

فرقه‌ی بهائیت سرشار از تضادهای گفتاری و رفتاری (در اعتقادات، تبلیغ، سیاست و ...) بوده که همگی، حکایت از ساختگی بودن این مسلک دارد. بهائیان نیز در برابر این تضادها، راهی جز سکوت و پذیرش ندارند. چرا که اگر بخواهند در برابر این تضادها لب به سخن بگشایند، با مجازات طرد روبه‌رو شده و تا آخر عمر از دیدار عزیزانشان محروم خواهند ماند.