فرقه‌ی بهائیت همواره در تلاش بوده تا با سوءاستفاده از جذابیت زن‌ها، اهداف توسعه‌طلبی خود را به پیش برد. از این‌رو، تشکیلات بهائیت تلاش دارد تا از تمام ظرفیت‌های زنان به نفع خویش بهره برده و لذا استفاده از صدای زنان برای رونق بخشیدن به مجالس ماهیانه‌ی بهائی، کمترین استفاده‌ای است که از جنس زن در تبلیغ بهائیت به کار گرفته می‌شود.

به تازگی خبر آزادی «مهوش ثابت» از سرکردگان تشکیلات بهائیت، منتشر شد. لذا از این پس می‌بایست شاهد آزادی این عناصر معلوم‌الحال بوده و باید منتظر توطئه‌های جدیدی از ناحیه‌ی این سرکردگان کارکشته باشیم. فراموش نکنیم سال گذشته را که یکی از آن‌ها به نام «فریبا کمال آبادی»، فقط سه روز به مرخصی آمد، چه فتنه ای در سطح ملّی به راه انداخت.

یکی از توجیهاتی که بهائیان برای هتک حرمتشان به عزای حسینی می‌آورند، استدلال به آیه‌ی 2 سوره‌ی توبه، مبنی بر سیاحت در ماه‌های حرام است. اما بی‌شک این آیه خطاب به کفار و صراحت در مهلت دادن به آن‌ها دارد. بعلاوه آن‌که بهائیان با دارا بودن تاریخی به نام بدیع (مطابق با تقویم شمسی) چه هدفی برای جشن در تاریخ تولد قمری پیشوایانشان دارد.

یکی از اساسی‌ترین آموزه‌ی بهائیان که نزد آنان جایگاه والایی دارد، تبلیغ است. سیاستمداران بهائی در این راه دریافته‌اند که بهترین راه برای پیشبرد امر تبلیغ، سوءاستفاده از نقاط ضعف مخاطبین‌شان می‌باشد. از این‌رو مبلّغان بهائی با یافتن نقاط ضعف مخاطب خود، سعی دارند تا خوراک مسموم فکری خود را در روانش جای دهند.

رهبران شیخیه، با فرض تصور جسمی هورقلیایی برای امام زمان (علیه السلام) و همچنین ادعای وجود رکن رابع برای حضرتش، تفکر مهدویت نوعی را پرورش داده‌اند. پیشوایان بابی و بهائی نیز در اقتدا به رهبران شیخی چنین نظریه‌ای دارند. از همین‌رو وجود چنین اعتقادی، راه را برای ادعای مهدویت دروغین علی‌محمد باب فراهم ساخت.

تشکیلات بهائیت از آن جهت که قادر به تبلیغ علنی فرقه‌ی خود در ایران نیست، جهان مجازی را به عنوان مکانی بدون مرز، برای فعالیت خود انتخاب کرده است. از این‌رو بهائیت، چهارچوب‌های مشخصی نظیر تبلیغ، مظلوم‌نمایی، فرار از واقعیت و انکار حقایق تاریخی (که ماهیت استعماری این فرقه را آشکار می‌سازد) را در دستور کار خود قرار داده است.