بُشر مَروزی، از نامداران جامعه مسلمین در قرن دوم هجری است. منابع تاریخی وی را اهل زهد و راستی معرفی کرده‌اند. برخی پا را فراتر از این گذاشته؛ وی را «سریر معرفت» و «تاج اهل معاملت» خوانده‌اند.[2] هرچند ما معتقدیم که بسیاری از این نسبت‌ها، اغراق‌آمیز است، لیکن نگاهی به زندگانی و توبۀ او خالی از لطف نیست...

لحظاتی بعد حواسم به اطراف جلب شد. دیدم هیچ کس در کنار آرامگاه کورش بزرگ نیست. نم نم باران سبب شد تا همه آرامگاه را رها کنند. آنجا ناگهان این مسئله برایم تداعی شد که عاشقان مکتب شیعه، حتی زیر بارش گلوله و خمپاره، معشوق و امامِ خود را رها نمی‌کنند. اما مدعیان عشق به کورش بزرگ، نم نم باران را نیز تحمل نکردند! و این است قدرت معنوی شیعه...

پیرامون کوروش دوم (مشهور به کورش کبیر)، پادشاه هخامنشی سخن بسیار است. گذشته از اختلافاتی که پیرامون او وجود دارد، دانستن نکته‌ای اساسی پیرامون مقبره احتمالی وی، خالی از لطف نیست و آن اینکه مقبره به همراه محوطه‌ی روی صُـفه قرن‌ها پیش شرعاً به عنوان مسجد خوانده شد و هم اکنون نیز در حکم یک مسجد اسلامی...

اقدامات امنیتی او گاهی چندان با تندی و خشونت توأم می‌شد که هدف اصلی را تحت‌الشعاع قرار می‌داد و سرکوب گری رضاخان مساوی با ناامنی روحی، سیاسی و فرهنگی بود. از همین‌رو هیچ‌کس از مردم ایران از سقوط او ناراحت نشد و مردم ایران با برکناری و تبعید او هیچ مخالفتی نشان ندادند.

اسلام‌ستیزی که در قالب عرب‌ستیزی خود را نشان می‌داد، جنبه‌ی سلبی اندیشه‌ی آخوندزاده بود. در برابر این مبارزه با اسلام و عربیت، آخوندزاده تصویری رویاگونه از ایران باستان ترسیم می‌نمود. ترسیمی که بر هیچ منبع و داده‌ی واقعی مبتنی نبود و سراسر رویایی کاذب بود. در مقابل، مبانی غربی تفکر آخوندزاده بخش ایجابی تفکر وی را تشکیل می‌داد...

زمانی که رضاشاه، زمام حکومت را در دست گرفت و قدرت خودکامه‌ی پهلوی را تشکیل داد، مطبوعات مانند بسیاری از بخش‌‌‌‌‌های جامعه، از قدرت مستبدانه‌‌‌‌‌ی او در امان نماند و ارعاب و وحشت بر تمام ارکان کشور و به خصوص در حوزه‌‌‌‌‌ی اندیشه و مطبوعات سایه‌‌‌‌‌ انداخت. خفقانی که در دوره‌ی مذکور بر کشور سایه انداخته بود، بیش از همه، منجر به...