معاویه در حضور مهاجرین و انصار و در یکی از نمازهای جماعت ذکر «بسم الله الرحمن الرحیم» را به حالت آهسته خواند که با اعتراض شدید مهاجرین و انصار و دلایل محکم ایشان مبنی بر سنت بودن آن، مجبور به اعاده نماز شد.

روایات زیادی درباره توضیح و تفسیراین آیه وارد شده است، از جمله، در کتاب توحید شیخ صدوق و امالی شیخ مفید.«فلیس له جهةٌ خاصّه حتّى یَشارُ إلیهِ فی تلکَ الجهة، پس برای خدای متعال جهت خاصی وجود ندارد تا با دست به آن جهت اشاره گردد.» یعنی خداوند جهت نداشته و محدود در جهت خاصی نمی‌باشد.

سنّت نبوی پس از رحلت جانگداز پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با ممانعت شدید در عرصه نقل و نوشتار مواجه گردید و تا حدود یک قرن که بسیاری از حاملان و ناقلان حدیث از دنیا رفته بودند، ادامه یافت. بنابراین طبیعی است در چنین جو و فضایی، سنّت، جای خود را به بدعت‌ها دهد؛ چنان‌که خود پیامبر نیز چنین روزگاری را پیش‌بینی کرده بود.

از شاخصه‌های فرقه‌ی وهابیت به پیروی از سرکرده و سردمدار خود، ابن‌تیمیه حرّانی به کارگیری کلمات و عبارات تند، زشت و اهانت‌آمیز نسبت به اهل‌بیت و شیعیان است؛ چنان که گویا فرهنگ استدلال و احترام به نظز مخالف، جایی نزد او و پیروانش ندارد. او و پیروانش در موضوع عزاداری سید‌الشهداء نیز تعبیرات زشت و زننده‌ای به کار برده‌اند.

وهابیت بر خلاف همه مسلمانان کسی که نماز را ترک کند، کافر قلمداد می‌کنند. آنان به صراحت اعلام می‌کنند هر کس عملی از اعمال دین را انجام ندهد کافر است. وهابیت با استناد به احادیثی چون «بَيْنَ الرَّجُلِ وَبَيْنَ الشِّرْكِ وَالْكُفْرِ تَرْكُ الصَّلاَةِ» کسی را که به خاطر کاهلی، نماز نخواند کافر، مرتد و خارج از اسلام می‌دانند.

یکی از مسائلی که اهل‌سنت توجه خاصی بدان داشته و اهمیت فراوانی به آن می‏‌دهند، نماز تراویح است. تراویح به نمازهایی اطلاق می‌شود که اهل‌سنت در شب‌های ماه رمضان به جماعت می‌خوانند. این نماز پس از نماز عشاء خوانده می‌شود. در بین اهل‌سنت رسم است که هر شب یک جزء قرآن را در این نمازها تلاوت کنند تا در پایان ماه رمضان، قرآن ختم شود.