معاویه در زمان زمامداری و در طی یکی از سفرهای خود به مدینه، امامت جماعت را به عهده گرفت. نیت پلید او در دشمنی با پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و در راستای همان اندیشه‌های باطل، منجر به آهسته خواندن «بسم الله الرحمن الرحیم» شد.
مهاجرین و انصار بلافاصله پس از اتمام نماز، با سارق خواندن معاویه، به وی اعتراض شدید خود را اعلام کردند و او را به اعاده نماز مجبور ساختند.[1]
فخر رازی در کتاب خود آورده است: «شافعی پس از نقل این ماجرا می‌نویسد: با توجه به قدرت و شوکت معاویه، اگر بلند خواندن «بسم الله الرحمن الرحیم» نزد تمامی صحابه ثابت نبود، مهاجرین و انصار جرأت اعتراض به معاویه را نداشتند.»[2]

پی‌نوشت:

[1]. فخر رازی، التفسیر الکبیر، مکتب الاعلام الاسلامی، ج1، ص204
[2]. همان