روایات زیادی در کتب اهل سنت در فضیلت حضرت زهرا(س) نقل شده است که عالمان اهل سنت، طبق آن روایات به این نتیجه رسیده‌اند که حضرت زهرا(س) برترین فرد امت اسلام پس از رسول خدا (ص) است و حتی از خلفا نیز برتر هستند. کسی که به حضرت دشنام دهد، کافر است و هر نسبی غیر از نسب حضرت زهرا(س) در قیامت معتبر نیست.

پس از غصب خلافت، حضرت زهرا(س) برای دفاع از حق امیرالمؤمنین(ع) مبارزه خود علیه حکومت را آغاز کرد؛ حضرت در یک مرحله به خانه انصار رفته و از آنان طلب یاری کرد. در مرحله بعد با استفاده از حدیث رضایت، نارضایتی خود را در مسئله فدک ابراز کرد و با وصیت به دفن شبانه و مخفی ماندن محل دفن، این نارضایتی را جهت رسوا کردن غاصبان، به یادگار گذاشت.

برخی از انصار از ترس غصب خلافت و منع جانشینی امیرالمؤمنین(ع) توسط برخی از صحابه، تصمیم گرفتند مدینه را از این آسیب نجات دهند و حاکمی برای شهر خود انتخاب کنند. گزارش سقیفه، سال‌ها پس از وقوع توسط خلیفه دوم نقل شد. این انتخاب مبنای شرعی نداشته و انتخاب خلیفه طبق اصول اسلامی صورت نگرفت.

ابن‌تیمیه تاریخ را طبق عقاید خود بررسی می‌کند و اگر گزارش تاریخی با اعتقادش در تضاد باشد، واقعه تاریخی را منکر می‌شود؛ یکی از اتفاقاتی که وی منکر شده است، غصب فدک توسط خلیفه است؛ می‌گوید ممکن نیست که ابوبکر چنین کاری انجام دهد؛ اگر هم انجام داده باشد، برای مسلمانان غصب کرده و حضرت نباید به دنبال دنیا می‌بود و آن را طلب می‌کرد!

می‌گویند چگونه ممکن است برخی از مسلمانان بر فاطمه(س) ظلم و ستم روا دارند و امیرالمؤمنین(ع) که در شجاعت و قدرت زبانزد بود، از او دفاع نکرده باشد؟ پاسخ این است که این استبعاد از روی تعصب و جهالت است؛ رواياتی در منابع معتبر فریقین وجود دارد كه دلالت بر هجوم و جسارت بر حضرت زهرا(س) می‌كند و امیرالمؤمنین(ع) فرمود مأمور به صبر بودم و یاوری جز خانواده‌ام برای دفاع نداشتم.

پیامبر(ص) فرمود: «فاطمه(س) پاره تن من است، کسی او را اذیت کند، مرا اذیت کرده است». خداوند می‌فرماید: «آنهايی كه خدا و پيامبرش را اذيت كنند، در دنيا و آخرت مورد لعن خداوند قرار گرفته و برای آنان عذاب خوار كننده‌ای آماده شده است» و حضرت زهرا(س) به علت اذیت‌هایی که از طرف خلفا بر او رفت، نسبت به آنان غضب کرد و تا آخر عمر بر این غضب خود باقی ماند.