سلفیه جهادی بر این باور است که اگر کسی به وحدانیت خداوند و رسالت پیامبر اقرار کند، ولی با کفار و مشرکین همکاری داشته باشد، کافر است، چون مودت نسبت به آنان دارد و این موجب کفر است.

سلفیه در صددند که خود را اصحاب حدیث معرفی کنند تا عقبه خود را به سلف برسانند. این در حالی است که سلفیه غیر از اصحاب حدیث است و با اصحاب حدیث در اعتقادات اختلافات اساسی دارد.

در روایات پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، فضایل اهل بیت به صورت روشن و هویدا بیان شده است، برخی از بزرگان سلفی که بغض اهل بیت، ریشه در مکتبشان دارد، چاره‌ای در کتمان این حقایق ندارند؛ مثلاً روایتی که طبری در مورد زنانی که به کمال رسیده‌اند را از قول او نقل می‌کنند، ولی قسمتی از آن را بدون اینکه کسی متوجه شود، حذف می‌کنند.

وهابیت با قدمتی که از دویست سال تجاوز نمی‌کند خود را پیرو سلف صالح می‌دانند ولی بزرگ‌ترین جنایات امروز بشریت را مرتکب شده‌اند.

سلف در نزد مسلمانان به معنای گذشتگان صالح است و ابن تیمیه معتقد است صحابه، تابعین و تابع تابعین از منابع شریعت هستند؛ اما در عمل ابن تیمیه دوگانگی وجود دارد، که ناشی از این است که او خود معتقد به سلفیت نیست، بلکه به بهانه سلفیت و تمسک به عمل صحابه می‌خواهد عقاید باطل خود را منطقی جلوه داده و به همه بقبولاند.

سلفیه وهابی، مدعی تکفیر بسیاری از مسلمانان هستند. آنان با استناد به قاعده «من لم یکفر الکافر فهو کافر» معتقدند هر کسیکه کفار را تکفیر نکند، او نیز کافر است. یعنی اگر مسلمانی نماز نخواند، کافر است و کسیکه چنین فردی را تکفیر نکند، او هم کافر است. این قاعده با روایاتی از نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) سازگاری ندارد.