زیارت جامعه کبیره
قلمداران یکی از سران قرآنیون است که منکر مسئله امامت بوده و در این زمینه می‌نویسد: «اگر مسئله امامت به این اهمیت بود که شیعیان مدعی‌اند باید رسول خدا (ص) آن را به طور صریح و روشن در ملأعام اعلان می‌کرد، نه اینکه آن را با حدیثی چون حدیث غدیر بیان فرماید». در پاسخ می‌گوییم که رسول خدا (ص) در مکان و زمان‌های مختلف، حضرت علی (ع) را به عنوان جانشین و امام بعد از خود معرفی کردند.
برقعی از چهره‌های شاخص «قرآن‌بسندگی»، با استناد به «و اقمتم حدوده» از زیارت جامعه کبیره، ادعا کرده است که بر اساس تاریخ اسلام، به جز امیرمؤمنان(ع) و در دوران کوتاهی امام مجتبی(ع)، هیچ کدام از اهل‌بیت(ع)، قدرت سیاسی و اجتماعی نداشتند، لذا نمی‌توانستند حدود الهی را اجرا کنند. در حالی که انحصار اجرای حدود الهی به بحث خاص حدود در فقه، در اینجا ادعایی بلا دلیل است.
برقعی، از چهره‌های شاخص قرآنیون، با استناد به عباراتی از زیارت جامعه کبیره می‌نویسد: «در این دعا آمده، هر کس شما را انکار کند، کافر است! جای سؤال است؛ اگر جز شیعیان اثنی‌عشری، تمامی عالم اسلام با وجود احترامی که برای ائمه(ع) قائل هستند، اما منکر امامت و نصب الهی‌اند، آیا کافرند؟ در نقد باید گفت: هر چند کفر در برابر ایمان و کافر در برابر مؤمن معنا پیدا می‌کند، اما تنها معنای کفر، ایمان نیاوردن نیست.
یکی از چهره‌های شاخص جريان «قرآنیون» مطالبی در نقد زیارت جامعه کبیره بیان کرده است؛ وی می‌نویسد: «زیارت جامعه که با تعریف و تمجید و غُلُو و چاپلوسی آغاز شده، با سیره متواضعانه ائمه، مناسبت ندارد». در پاسخ او باید گفت اگر این استدلال در مورد عبارات زیارت جامعه در تناقض با سلوک اهل‌بیت(ع) پذیرفته شود، به طریق اولی، تسبیحات و تهلیلات و شکرگزاری‌ها نسبت به خداوند متعال نیز همین گونه است.
«قلمداران» که از جریان قرآنیون است، با استناد آیات قرآن، برخی از فرازهای زیارت «جامعه کبیره» را شرک خوانده و شیعه را به شرک متهم می‌کند؛ درحالی که با تأویل صحیح می‌توان عبارت جامعه کبیره را در مورد دنیا دانست و آیه را طبق سیاق آیات قبل درباره آخرت است؛ این چنین اتهام قلمداران منتفی می‌گردد.
اگر کسی به خصلت پسندیده متصف بود و به واسطه این اتصاف، در زمره ابرار قرار گرفت، از کوثر جوشان امامت سیراب شده است، چون ائمه اطهار (ع) ریشه و اصل و نسب خوبان هستند.
کسی که خواهان روشنایی در دل تاریکی است، ناچار به استفاده کردن از چراغ است؛ از این جهت، انسان هدایت طلب، باید از نور هدایت ائمه (ع) استفاده کند.