حضرت زهرا
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حدیث نبوی «فاطمة بضعة منی» درباره حضرت زهرا (سلام‌الله‌عليها) به مناسبت‌های مختلفی بيان شده است؛ یکی از آن موارد روایتی است که به صورت مرسل نقل کرده‌اند که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) این مطلب را خطاب به عایشه فرمود: «ای عایشه!
شبهه کرده اند که بزرگان شیعه، خود نیز شهادت حضرت زهرا (س) را قبول ندارند و برای ایشان از واژه وفات، استفاده می‌کنند. در پاسخ باید گفت که کلمه وفات، هم شامل مرگ طبیعی و هم شهادت می‌شود و در کتب شیعه و سنی، برای سایر شهدا نیز از کلمه وفات استفاده شده است.
ازجمله شبهات فاطمیه این است که عربها بيش از هر قومی نسبت به زنان، دارای غيرت بودند؛ پس چگونه می توان پذيرفت كه عمر يک زن را، آن هم فاطمه زهرا (س) را كتك زده باشد. با بررسی اجمالی در زندگی خلیفه دوم، پی خواهيم برد كه وی در موارد گوناگون چنین برخوردهایی با زنان داشته است.
ابن عربی یکی از شخصیت هایی است که قضاوت های متفاوتی در مورد او شده است. بهترین راه، بررسی اندیشه های او است. یکی از اندیشه های او این است که از بین زنان فقط دو تن به کمال رسیده اند و آنها عبارت هستند از حضرت مریم(س) و آسیه و نامی از حضرت فاطمه زهرا(س) نمی آورد. این اندیشه او برخلاف روایات معتبر موجود در کتاب های اهل سنت و شیعه می باشد.
شبهه کرده اند که از سال ۱۳۷۱ كارشناسان مجلس شورای اسلامی، پس از ۱۴۰۰ سال پی بردند که حضرت فاطمه (س) فوت نکرده، بلكه شهید شده است و از این پس در تقویم‌ها به جای وفات، شهادت بنویسند. پاسخ: اینکه در تقویم به جای شهادت وفات نوشته باشند، دلیل بر عدم شهادت حضرت زهرا (س) نیست؛ کلمه وفات هم شامل مرگ طبیعی و هم شهادت می‌شود و برای سایر شهدا نیز به کار برده شده است.
اقطاب صوفیه مدعی رسیدن به قله های معرفت الهی هستند. در صورتی که در شناخت ساده ترین فضائل اهل بیت(ع) همچون دشمنان آن حضرات پای در گل مانده اند. نورعلی تابنده، شهادت که یکی از فضائل حضرت زهرا(س) است را انکار کرده و ادعای وهابی های کثیف را بر زبان خود جاری نموده بود.
ازدواج حضرت زهرا (س) با امیرمؤمنان (ع) امر الهی بود که ثمره آن شجره طیبه امامت است. این ازدواج که به دستور خدای رحمان انجام شد، یکی از مهمترین اتفاقات مبارکی است که در تاریخ اسلام همانند و نظیری نداشته و ندارد. ازدواج امیرمؤمنان (ع) با حضرت زهرا (س) یکی از دلایل و احتجاج هایی هست که حضرت در شورای شش نفره به آن استدلال کرده اند.
مصحف حضرت فاطمه (س) کتابی است که در آن به انشاء امیرالمؤمنین علی (ع) اخبار آیندگان نوشته شده است. این اخبار را جبرئیل با حضور در منزل صدیقه طاهره (س) به اطلاع ایشان می‌رساند. وهابیون با اتهام به شیعه ادعا می‌کنند، شیعه احکام خود را از آن مصحف گرفته، اما روایات صادره از ائمه معصومین (ع) این ادعای باطل را رد می‌کند.
شنیدن صدای ملائکه و یا صحبت کردن با آنان، امری ممکن است و علاوه بر شیعیان، اهل سنت نیز به آن اعتقاد دارند. اما وهابیون که تافته جدا بافته از اسلام هستند، منکر وقوع این اتفاق هستند. دلیل آنان نقض خاتمیت انبیاء الهی است؛ در حالی که طبق این نظر ملائکه برای غیر انبیاء هیچگونه وحی و یا احکامی بیان نمی‌کنند و این سخن، ادعای وهابیون را رد می‌کند.
دشمنی وهابیون با حضرات اهل بیت (ع) برای همگان مشخص و اثبات شده است. صحبت کردن ملائکه الهی با حضرت زهرا (س) حقیقتی غیر قابل انکار است. در منابع معتبر اهل سنت ادعا شده بعضی از صحابه و تابعین با ملائکه صحبت و مصافحه کرده‌اند. بنا بر روایات موجود، این اتفاق، برای همه مسلمانان امکان پذیر است.
وهابیون با ایجاد شبهاتی پیرامون صحبت کردن حضرت زهرا (س) با ملائکه، معتقدند که چنین اتفاقی هرگز امکان ندارد. این در حالی است که در منابع معتبر روایی اهل سنت به نقل از رسول خدا (ص) به این واقعیت اشاره شده است.
مهمترین ظلمی که در حق اهل بیت (ع) پس از رحلت پیامبر (ص) شد، هجوم به خانه حضرت زهرا (س) و غصب خلافت امیرالمؤمنین (ع) است. یرخی با تحریف تاریخ، درصددند که این اتفاق ننگین را توجیه یا تکذیب کنند. کتاب‌های زیادی برای ثبت وقایع تاریخی ازجمله شهادت حضرت زهرا (س) نوشته شده که از جمله آن کتب، کتاب «مظلومیت برترین بانو» است.
يكی از اسناد مظلوميت حضرت زهرا (س) كه در تاريخ و روايات به آن اشاره شده، شهادت حضرت محسن است. علمای شيعه بر اساس رواياتی كه از اهل بيت (ع) به آنان رسيده است، علت اين اتفاق را ضربه‌ای می‌دانند كه به پهلوی حضرت زهرا (س) زده شد و سبب شهادت حضرت محسن و سپس علت شهادت حضرت زهرا (س) شد.
شهادت حضرت محسن در ماجرای هجوم به خانه حضرت زهرا (س) یکی از مسلمات تاریخی است که نزد شیعیان تردیدی در آن نیست و در کتب اهل سنت نیز برخی علما به آن اعتراف کرده‌اند. نحوه شهادت حضرت محسن نیز یکی از اسناد و دلایل مظلومیت اهل بیت (ع) است. مرتضی فتح اللهی با بررسی در منابع شیعه و اهل سنت به ثبت این سند مظلومیت پرداخته است.