امام علی
گرچه در قصاص، عفو و بخشش اولیاء دم، از توصیه‌های اخلاقی قرآن است، ولیکن ابن ملجم قاتل امیرالمومنین(ع) کسی بود که به دلایل مختلف، هرگز ذره‌ای لیاقت و شأنیت بخشش را دارا نبود و از این رو توسط امام حسن محتبی(ع) قصاص شد؛ از آن جمله: سازنده بودن عفو است، که در ابن ملجم نبود و اگر آزاد می‌شد به فتنه‌های و جنایاتش ادامه میداد.
یکی از شبهاتی که وهابیت بر مکتب اهل بیت وارد می‌کنند، این که در زمان پیامبر گرامی اسلام و اهل بیت، عزاداری سابقه‌ای نداشته است؛ بلکه شیعیان عزاداری را مرسوم کرده‌اند. این در حالی است که اهل بیت برای امام حسین (علیه السلام) عزاداری کردند و حتی امام علی (علیه السلام) قبل از شهادت فرزندش در مصیبت او گریه کرده است.
یامبر اکرم نوجوانی را تربیت کرد تا پس از ایشان ادامه دهنده‌ی راهش باشد؛ لذا در آغاز راه با جمع کردن خویشان خود و معرفی حضرت علی (علیه‌السلام) به دیگران و در آخرین حج، در غدیرخم، ولایت و جانشینی امیرالمؤمنین را به مردم اعلام کرد و حجت را بر همگان تمام نمود.
شیعه یعنی پیرو بودن و دنباله رو کسی که اخلاق الهی و سنت محمدی را سرلوحه کارهای خود قرار میدهد. این تشیع خواه ناخواه یک احساس درونی در نهان انسانهای آزاد است که خود را ملزم میدارد تا از بهترین افراد الگو برداری کند و چه کسی به مانند حضرت علی(علیه السلام) که جوهره وجودی پیامبر است. و به خاطر همین امر دشمنان هیچ گاه در مقابل آن حضرت کوتاه نیامدند و سعی در منزوی کردن دوستداران و علاقمندان آن امام همام کرده و آنها را به قتل میرساندند
شیعیان تنها کسی را کافر میدانند که نسبت به احدیت خداوند باری تعالی و رسالت نبی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) کفر بورزد اما حنفی مذهب‌ها دایره آن را از پیش خود نسبت به شیعیان تعمیم داده‌اند.
خاندان بنی امیه خصوصاً معاویه بن ابی سفیان یکی از دشمنان سرسخت حضرت علی(علیه السلام) و اهل بیت پیامبر بود. هر چند در ظاهر اسلام آوردند و آزاد شده پیامبر بودند اما هیچ گاه تابع محض نبودند و همیشه دنبال فرصتی بودند تا از خاندان پیامبر انتقام بگیرند و این امر در زمان خلفا صورت گرفت و معاویه استاندار شام گردید و از همان زمان مخالفت تو با حضرت علی آشکار گردید
یکی از نمادها و جلوه‌های دشمنی وهابیت با حضرت علی (علیه السّلام)، اعتقاد به نظریه تثلیث خلفا، تبایغ و انتشار آن در میان جامعه اسلامی و مسلمانان است. ابن‌تیمیه حرانی در راستای تنقیص حضرت علی (علیه السّلام) نظریه تثلیث خلفا را تبلیغ کرده است. این در حالی است علمای بزرگ اهل‌سنت نظریه تثلیث خلفا را نپذیرفته‌اند.
خلیفه دوم برای اینکه بتواند مسئله جانشینی حضرت علی را تحت الشعاع قرار دهد، اصل شورا را تأسیس کرد و بر خلاف دستور پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) حق خلافت حضرت علی (علیه السلام) را غصب کرد.
یکی از نمادهای دشمنی وهابیان با پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل‌بیت آن حضرت، جرم دانستن محبت اهل‌بیت (علیهم السّلام)، تحمل نکردن فضائل آنان، برخورد فیزیکی و خانه‌نشین کردن ناقلین فضائل آن حضرات معصومین و جلوگیری از نقل و انتشار فضائل اهل‌بیت (علیهم السّلام) و تحمل نکردن انتقاد از امویان است.
بنابر روایتی که مالک بن انس روایت کرده و ادعا نموده تحریف و بدعت در همه امور شریعت انجام شده بجز اذان، می‌توان نتیجه گرفت که ایشان (اهل سنت) نیز معتقدند عبارت «اشهد ان علیا ولیّ الله» جزء موارد بدعت نیست.
عثمان یکی از خلفایی بود که بعد از به خلافت رسیدن مانند دو خلیفه قبلی عمل نکرد و با قرار گرفتن بر مسند خلافت و جانشینی پیامبر باعث انحراف و ظلم و یکسری بدعتهایی در دین اسلام شد، علی رغم تذکرات صحابه و پند و اندرز برخی از افراد مثل حضرت علی(علیه السلام)، متاسفانه او به دنبال اهداف خود بود و وعدهایی را هم که به مردم میداد عملی نمیکرد لذا مردم یورش بردند و او را به قتل رساندند
از مهم‌ترین رفتارهای انحرافی وهابیت، دشمنی این فرقه و پیشوایان آنان با پیامبر اکرم و اهل‌بیت آن حضرت است. ابن‌تیمیه حرّانی در راستای دفاع از سلف خود و اثبات دشمنی خود با امیرالمؤمنین علی، در موارد مختلف به نفع امویان موضع گرفته و به اعمال و رفتار امیرالمؤمنین علی انتقاد داشته و به زعم خود آن را مخالف سنت پیامبر اکرم معرفی می‌کند
خطبه شقشقیه یکی از خطبه های معروف کتاب نهج البلاغه سید رضی این عالم و دانشمند بزرگ و نامی شیعه است که حضرت علی آن را در میان مردم در زمان خلافتش به عنوان درد دل و گلایه و شکایت ایراد فرمودند اما برخی از جهالین و مغرضین این خطبه را منتسب به سید رضی میدانند در حالی که این خطبه با بلاغت و فصاحت بسیار تامی بیان شده که قابل قیاس با هیچ چیزی نیست
جابربن عبدالله نقل می‌کند که پیامبر بر دوش علی دست گذارده بود و با صدای بلند فرمود: «هَذَا أَمِيرُ الْبَرَرَةِ، قَاتِلُ الْفَجَرَةِ، مَنْصُورٌ مَنْ نَصَرَهُ، مَخْذُولٌ مَنْ خَذَلَهُ؛ این امام نیکان و کشنده بدان و فاجران است. کسی که یاریش کند پیروز و آن که خوارش نماید سرافکنده خواهد بود.» این حدیث بر امامت حضرت علی دلالت دارد.