لعن ونفرین شیعیان ریشه در سیره اهل‌بیت پیامبر دارد. اگر اهل‌سنت این روش را نقصی برای شیعیان می‌دانند در حقیقت بر اهل‌بیت ایراد وارد نموده‌‌اند. یکی از شخصیتهای مورد قبول اهل‌سنت امام حسین است که آنان وی را بنا به فرموده پیامبر گرامی اسلام سید جوانان اهل بهشت می‌دانند. لعن و نفرین دشمنان نمونه‌ای از سیره زندگی این امام است.

احمدالحسن مدعی دروغین یمانی در کتاب متشابهات خود تلویحا نسبت شرک به امام حسین (علیه‌السلام) می‌دهد. وقتی این پست را در اینستاگرام گذاشتم، یکی از طرفداران این فرقه پیام داد؛ در این کتاب از سید احمدالحسن سوالی پرسیده شد، معنای سخن امام حسین (علیه‌السلام) در دعای عرفه چیست که می‌فرماید: «خداوندا مرا از خاری نفسم بیرون آور و از شک و شرکم پاک فرما.» پاسخ می‌دهد: سه نوع شرک وجود دارد....

صحابه نقش به‌سزایی در حادثه‌ی عاشورا داشتند، برخی یاور امام، برخی رویاروی امام و برخی دیگر بی‌طرف بودند. اما از یاران امام از بین صحابه، که قریب به ده نفر بودند، در این مقاله اعتراف ابن حجر را در مورد شش صحابه پرداخته‌ایم: حبیب بن مظاهر، انس بن حارث، طریف بن ابان، عبدالله بن بقطر، عمار بن ابی سلامه، و یزید بن مغفل.

یکی از شبهات وهّابیت در موضوع شهادت امام حسین انکار اتفاقاتی (دگرگونی و آشفتگی در آفرینش) است که پس از شهادت آن حضرت روی داد است. که در پاسخ می‌گوییم: مگر در زمان پیامبر اکرم معجزات بسیار بزرگی توسط آن حضرت صورت نگرفت، ولی باز هم منافقان با دیدن این معجزات آن را انکار کرده و نسبت سحر به آن حضرت ندادند.

اهل سنت نیز مانند شیعیان اهل بیت را دوست دارند. اما سوال این‌جاست که اگر اهل سنت محب اهل بیت هستند، پس چرا در شادی و عزای اهل بیت خوشحال یا ناراحت نیستند! به نظر می‌رسد که تقصیر و کوتاهی از علمای اهل سنت است، که حقایق را برای مسلمانان بازگو نکرده‌اند، زیرا امام حسین از همه مسلمانان است و فقط اختصاص به شیعیان ندارد.

سوال اینجاست که اگر امامان شیعه، از غیب مطلع اند و می دانسته اند که قرار است کشته شوند چرا با دست خویش جان خود را به خطر انداختند ؟ اگر امام حسین (علیه السلام) علم به شهادت خود داشتند، چرا به کربلا رفتند و جان خود را از دست دادند؟