دین مبین اسلام، از طرفی آمیزش جنسی زوجین را از سنت‌های مورد تاکید قرار داده و آن را تنها راه برای ارضای صحیح غریزه‌ی جنسی بر می‌شمارد و از این طریق روش کلیسا را مخدوش می‌سازد، و از طرف دیگر بر رعایت اعتدال در آن تأکید می‌ورزد و با این کار اندیشه‌ی جنسی غرب را مردود می‌داند.

یکی از ویژگی‌های مهم و اصلی ادیان، مبارزه با هوا و هوس‌های شیطانی و مقابله با اعمالی است، که انسان را از خدا دور می‌کند. به همین دلیل بسیاری از کسانی که آموزه‌های ادیان را تقبیح کرده و به آن‌ها حمله‌ور شده‌اند، افرادی بوده‌اند که با لذت پرستی به صورت مطلق و بدون هیچ قید و بندی موافق بوده و طرفداران خود را نیز تشویق به اعمال ناشایست می‌کردند.

اشو، با توجه به روحیه عصیان‌گری و ستیزه جویانه‌اش، بدون هیچ مبنایی متقن و داشته‌ی علمی، باورها و اعتقادات مردم را پندارهایی مرده و بی‌روح تلقی کرده و می‌گوید: «پس تو باید عصیان کنی. عصیان علیه تمام چیزهایی که به تو آموخته‌اند. تو باید علیه هر چیز و همه چیز عصیان کنی.»

کج‌فهمی و برداشت‌های غلط و سلیقه‌ای از مسائل دینی و مذهبی، از شاخصه‌های مشترک رهبران معنویت‌های نوظهور و غیردینی است. اوشو به عنوان یکی از مدعیان و رهبران معنویت‌های انحرافی، با حمله کردن به ادیان به دنبال تصویری خشک و جمودگرایانه از دین است. اومی‌گوید:«مذاهب با هر چیزی که انسان می‌تواند از آن لذت ببرد، مخالف‌اند. این به نفع آن‌ها است که انسان را مفلوک و بدبخت نگه دارند و هر نوع امکان برای یافتن آرامش و نشاط و رضایت خاطر (این‌که بهشت برین را هم‌اینک، همین‌جا بیابی) را از دستش بگیرند.»

انسانیت از خداشناسی نمی‌تواند جداگردد. یا خداشناسی است و یا سقوط در حیوانیت و منفعت پرستی و سبُعیت و درندگی. منفعت پرستی به معنی واقعی کلمه یعنی این‌که آدمی واقعاً بنده شهوت و شکم بوده باشد. یا باید بنده خدا بود و یا بنده شکم و جاه و مقام و پول و زر و زیور، راه سوم ندارد.

گفتید اشو اشخاصی را به حقیقت رسانده است؛ ما رسیدن شخص به چیزی را از اساس نفی نمی‌کنیم؛ بلکه سوال ما این است که چه چیزی کشف شده؟ آیا واقعا حقیقت است یا جهل مرکب؟ وقتی که خود اشو می‌گوید: «هزارو يك بار خودم را نقض مي كنم» یعنی که به حقیقت نرسیده است آن‌وقت چطور ممکن است مکتب کسی که خودش به حقیقت نرسیده یا شک دارد رسیده یا نرسیده اشخاصی را به حقیقت برساند؟