پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عرفان اشو مدتی است که در فضای مجاز توانسته تعدادی افراد را به خود جذب کند. جالب است بدانید دنبال کننده‌های این فضای انحرافی در چند وقت اخیر با تلگرام، اینستاگرام و فیسبوک چند برابر شدند. کافی است در این فضاها بچرخید تا سخنان اشو که گاه غیرمعقول و ضد فطری است را ببینید. افکار پریشان اشو در باب انکار خدا، تمسخر ادیان، توهین به پیامبران و هرزاندیشی اخلاقی زیادند اما این سخنان اشو گاه چنان غیر معقول و ضد فطری می‌شوند که گفته می‌شود برخی مترجمان کتاب‌های اشو به ناچار، برای آن‌که سخنان اشو در نزد خواننده مقبول‌تر شود، بخش‌هایی از متون کتاب را حذف کرده‌اند.

باید دانست که اشو در طول عمر خود از اظهار نظرهای صریح درباره‌ی اسلام و قرآن پرهیز می‌کرد و بیشتر درباره‌ی ادیان شرقی و مسیحیت و یهودیت صحبت می‌کرد و آن‌جا هم که درباره‌ی اسلام سخن می‌گفت می‌توان گفت که تقریبا تعریف و تمجید می‌کرد. اما در اواخر عمر خود زبان گشود و چنین نظر سخیف و زشتی را درباره ی قرآن گفت: «محمد کاملا بی سواد بود و قرآن که گفته‌هایش در آن جمع شده نود و نه درصد زباله است».[1] این اهانت‌ها در فضای مجازی توسط طرفداران اشو نیز گسترش پیدا کرده است.

اشو در کتاب آواز سکوت، عارفان را افرادی بی‌باور معرفی می‌کند: «باور تنها دشمن درست می‌کند. برای مثال مردمی که باور دارند، همیشه با تعصب برخورد می‌کنند. چنین کسانی را در معابد، در کلیساها و در مسجدها می‌توان پیدا کرد. مردم که باور دارند همیشه با دیگران به تندی و تعصب رفتار می‌کنند در حالی‌که مردمی که می‌دانند همیشه شادند. عارفان به چیزی باور ندارند.»[2] مسالۀ باورزدایی از از خصلت‌های بسیاری از مدعیان عرفان‌های نوظهور هندی است. کریشنا مورتی هموطن وی نیز در آثارش علیه باور حمله کرده است که باور چیز خوبی نیست.
واقعا جای تعجب است از کسانی که به حرف‌های اشو باور دارند. چرا از خود نمی‌پرسند طبق منظور اشو، نباید به چیزی باور داشت، ما چرا حرف‌های او را باور می‌کنیم؟ اصلا او چرا به حرف‌های خود باور دارد. او با جدیت تمام و باوری استوار، علیه باور داشتن حرف می‌زند. اساسا این سوال مطرح است که: آیا خود اشو به گفته‌هایش باور دارد یا ندارد؟ اگر دارد چرا باور را نفی می‌کند و اگر ندارد چرا از آن دفاع می‌کند؟!

پی‌نوشت:

[1]. از نا آگاهی تا هشیاری، اشو، انتشارات پنگوئن، فصل ۵، ص 87.
[2]. آواز سکوت، اشو، نشر هودین، اصفهان، 1384، ص 64.