پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ برای پاسخ به سؤالاتی از قبیل برای چه هستم، جایگاه من کجاست؟ باید بدانیم با چه چیزهایی هستیم. از وسایلی که در یک اتاق است، می‌توان کشف کرد که این اتاق برای چیست و برای چه ساخته شده است. از استعدادها و نیروهای انسان هم می‌توان کشف کرد که او برای چیست و برای چه آفریده شده است.

مثلا نوزاد فقط با یک بند ناف تغذیه می‌کند؛ اما استعدادهایی هم‌چون قلب و دست و پا و ... به او داده می‌شود؛ برای چه؟ برای چه زمانی؟ برای کجا؟ قطعاً با این همه استعداد، ما فقط برای این دنیا آفریده نشده‌ایم. مثال دیگر دوچرخه است که با امکاناتش، اگر داخل کوچه قرار بگیرد، سریع به مقصد می‌رسد؛ چون استعدادش برای کوچه و استفاده در کوچه کافی است؛ اما یک هواپیما، که استعداد و امکاناتش بیشتر است، نمی‌تواند در داخل کوچه به مقصدش برسد، چرا؟ چون جایگاهش آسمان است.

این مثال‌ها، حالِ ما انسان‌ها در دنیا است. چون جایگاه ما، آسمانی شدن است و دنیای زمینی، نباید ما را زمین‌گیر کند؛ قطعاً اگر این دنیا و خانه زمینی ما تاریک باشد، نور و روشنایی نداشته باشد، هر چه امکانات، تجهیزات و وسائل بیشتر باشد، انسان بیشتر زمین می‌خورد، بیشتر آسیب و صدمه می‌بیند و حتی نمی‌داند چه دارد و چه ندارد؟ و در نتیجه، نمی‌داند چه بخواهد، چه نخواهد و چه کاری می‌تواند انجام دهد؟

ما که آسمانی هستیم، باید به دنبال نور معنوی برای روح خود باشیم تا جایگاه ما در عالم دیگر ارتقاء یابد؛ امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) همان نور است. چون در زیارت جامعه کبیره می‌خوانیم: «وَتَمامَ نورِكُم» و کمال نور الهی نزد شما امامان است؛ زیرا که شما نور خداوند بوده و نور و برهان خداوند نزد شماست. «وَاَنتُم نورُ الاَخيارِ» و شما امامان نور نیکان هستید، «كَلامُكُم نورٌ، وَاَمرُكُم رُشدٌ» و سخنانتان نور و فرمانتان هدایت است.[1]

اگر نور حضرت مهدی (عجل‌الله‌فرجه) در زندگی معنوی نباشد، هر آن‌چه داشته باشی، خیری به تو نمی‌رساند؛ بیشتر لطمه و آسیب خواهی دید و حتی نمی‌دانی چه استعدادهایی داری و نمی‌دانی چه باید بخواهی! اما اگر نور مهدویت که همان سیره و روش حضرت است، در زندگیت باشد، همه چیز روشن می‌شود؛ دیگر بن بست و تاریکی، معنا ندارد. خواسته‌های ما گاهی خیلی کودکانه است، چون از ظرفیت و نیاز خود بی‌خبریم و تنها اوست که بر حال ما، آگاه و واقف است؛ از این رو، جز خود او، از او تمنایی نباید کرد.
گویند تمنایی از دوست بکن، سعدی!       جز دوست نخواهم کرد، از دوست، تمنایی

پی‌نوشت:
[1]. ملاذ الأخيار فی فهم تهذيب الأخبار، علامه مجلسی، ج9، ص247. «بَابُ زِيَارَةٍ جَامِعَةٍ لِسَائِرِ الْمَشَاهِدِ عَلَى أَصْحَابِهَا السَّلَامُ‌.»

نویسنده: مصطفی پورصدوقی