پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبهاتی که از سوی مفتیان وهابی مطرح می شود، چرایی عزاداری شیعیان برای امام حسین (علیه‌السلام) است. آنان با توهین به عزاداران اهل بیت (علیهم‌السلام) و شرک دانستن عمل شیعیان، این عمل را مخالف با قرآن و سنت پیامبر خاتم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌دانند و معتقدند، شیعیان با ایجاد بدعت در دین و عزاداری برای امام خود، سنت هایی را ایجاد کرده‌اند که عملی حرام و بدعتی جدید در دین است و عزاداری آنان ریشه در فرهنگ و آموزه‌های اسلامی ندارد؛ لذا بر این اساس عزاداری برای امام حسین (علیه‌السلام) حرام  بوده و جایز نیست و هر کسی که معتقد به انجام آن باشد، به نوعی مشرک بوده و بدعت‌گذار در دین است.

در پاسخ به این شبهه لازم است چند نکته بیان شود:
نکته اول؛
عشق و محبت به اهل بیت (علیهم‌السلام) یکی از دستورات خدای رحمان است که در قرآن به عنوان مزد رسالت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) معین شده است. خدای رحمان می فرماید: «قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى (شورى/23) بگو من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی‌کنم، جز دوست‌داشتن اهل بیتم‌.»
شیعیان با گرامیداشت یاد و نام اهل بیت (علیهم‌السلام) در مجالس عزاداری، محبت خود را هویدا می‌سازند؛ لذا بر اساس اعتقادات پیروان اهل بیت (علیهم‌السلام) عزاداری شیعیان در مصیبت امامان معصوم (علیهم‌السلام) به دستور الهی بوده که توسط وارثان رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) یعنی شارعان دین صادر شده و با بررسی در منابع معتبر روایی و حدیثی شیعه مشخص می‌شود که دستور ویژه و اختصاصی برای عزاداری وجود مقدس امام حسین (علیه‌السلام) یکی از ارکان مهم و اعتقادی شیعه به حساب می‌آید. هرچند این عمل شیعیان، عملی مستحبی است، اما دربردارنده ارکان مهم اعتقادی از قبیل رکن امام شناسی و یادآوری ولایت و ایجاد روحیه جهاد و ایثار و شجاعت است.

نکته دوم؛
در منابع معتبر اهل سنت بارها به عزاداری پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و صحابه برای مسلمانان اشاره شده است. اینگونه روایات معتبر، نشان دهنده آن است که سیره و روش صحابه در صدر اسلام به برگزاری مجالس عزاداری برای سایر مسلمانان بوده است. به عنوان نمونه عایشه همسر رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بعد از شهادت حضرت به عزاداری بر ایشان پرداخته است. احمد بن حنبل یکی از ائمه چهارگانه اهل سنت در کتابش به نقل از عایشه می‌نویسد که او گفت: «رسول خدا از دنيا رفت در حالی که سرش در دامن من بود، من سر او را بر بالشی نهادم و سپس برخاستم و با زنان دیگر عزاداری می‌کردیم و بر صورت هایمان می‌زدیم.»(1)

همچنین ابویعلی یکی دیگر از علمای مشهور اهل سنت است که در کتاب خود همانند این روایت را ذکر می‌کند و به عزاداری عایشه در مصیبت شهادت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) اشاره می‌کند.(2) این روایت، نمونه‌ای از عزاداری صحابه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) برای حضرت است. لذا بر اساس اعتقاد وهابیت به تبعیت از سلف صالح و صحابه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، تبعیت از آنان وظیفه هر مسلمانی است.

پی‌نوشت:
1. أحمد بن محمد بن حنبل، مسند، ج43، ص369، رقم: 26348، مؤسسة الرسالة، چاپ اول، 1421 هـ - 2001 م. «وَضَعْتُ رَأْسَهُ عَلَى وِسَادَةٍ، وَقُمْتُ أَلْتَدِمُ مَعَ النِّسَاءِ، وَأَضْرِبُ وَجْهِي»
2. أبويعلى، مسند أبی يعلى، ج8، ص63، دار المأمون للتراث - دمشق، چاپ اول، 1404 هـ ق.

محمدجواد مهریار