پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سید ابوالفضل برقعی از روحانیون معاصر است که عمده اندیشه وی، ترکیبی از قرآن بسندگی و نفی عقاید شیعی است. وی در نیمه اول عمرش، مطالبی را همسو با تفکرات شیعه می‌‌ نوشت؛ اما به نظر می‌‌ رسد کتاب «منهاج السنة النبویة فى نقض کلام الشیعة و القدریه» از ابن تیمیه که حاوی انتقادات شدید به شیعه و متعصبانه خواندن اعتقادات آن است، موجب شد تا در سن 53 سالگی مدعی شود در شیعه، خرافات زیادی وجود دارد که خلاف متون دینی است و باید با این خرافات مبارزه کرد.

برقعی در کتاب دعای خود در زمینه انکار توسل می نویسد: «گروهی از مردم بر سر قبر بزرگان دين حاضرمی‌ شوند و از آنان توقع شفاعت و رفع حاجت دارند. اينگونه افراد چه گمانی می‌ کنند؟ آيا باور دارند كه آنان دم به دم و ساعت به ساعت از عالم باقی به عالم فانی بر می‌ گردند و به تقاضای آنان گوش می‌ دهند، اين گمان نتيجه خامی و جهل است؛ زيرا هر كسی از عالم فانی رفت، ديگر ارتباطی با آن ندارد، خصوصاً بزرگان دين كه از دنيا سير بودند و به آن اعتنایی نداشتند.»[1]

در مقابل این سخنان بی پایه و اساس برقعی باید گفت:
بر اساس آیات متعدد قرآن کریم و همچنین روایات متواتر، تمام انسانهایی که از دنیا رفته‌ اند و در عالم برزخ به سر می‌ برند، زندگی برزخی دارند؛ به خصوص کسانی که در راه خدا کشته شده‌ اند، از حیات برزخی برخوردارند.

خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی‏ سَبیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ [آل‌عمران/169] و هرگز گمان مبر آنان كه در راه خدا كشته شدند، مرده‌ اند، بلكه زنده‌‏ اند و نزد پروردگارشان روزى داده مى ‏‌شوند.»

قرآن کریم سخن حضرت صالح (علیه‌السلام) به قومش را پس از آنکه به عذاب الهی هلاک شدند، اینگونه بیان می کند: «فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا فی دارِهِمْ جاثِمینَ. فَتَوَلَّى عَنْهُمْ وَ قالَ یا قَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسالَةَ رَبِّی وَ نَصَحْتُ لَكُمْ وَ لكِنْ لا تُحِبُّونَ النَّاصِحینَ [اعراف78-79] پس زلزله‌‏اى سخت آنان را فرا گرفت و در خانه‏‌هایشان [به رو درافتاده‏] جسمى بى‌‏جان شدند! پس صالح از آنان روى گرداند و گفت: اى قوم من! قطعاً من پیام پروردگارم را به شما رساندم و برایتان خیرخواهى كردم، ولى شما خیرخواهان را دوست ندارید.»
چگونه ممکن است حضرت صالح (علیه‌السلام) کسانی را صدا زده باشد و با آنان سخن گفته باشد، که هیچگونه درکی از کلام او نداشتند؟!

همینطور باید گفته شود که مسلمانان، مستحب می دانند در سلام نماز بگویند: «السلام علیک ایها النبی و رحمة الله و برکاته؛ درود و رحمت و برکات خدا بر تو ای پیامبر!»
اگر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) صدای ما را نمی‌ شنوند، سلام کردن و ایشان را مخاطب قرار دادن، کار بیهوده و عبثی است و قطعاً معصوم (علیه‌السلام) ما را به کار بیهوده فرمان نمی‌ دهد.[2]

پی‌نوشت:
[1]. برقعی، سید ابوالفضل، خرافات وفور در زیارت قبور، 35.
[2]. روایات استحباب سلام بر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در سلام نماز، در منابع فقهی و حدیثی معتبر موجود است؛ مانند تهذیب، شیخ طوسی، ج۲، ص۳۱۶.