پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بنابر آیه‌ی 7 سوره‌ی آل‌عمران، برخی از آیات محکم و برخی متشابه هستند. آیات محکم، صریح و روشن هستند و نیازی به تأویل ندارند؛ اما آیات متشابه، به دلیل مطالب عمیقی که در آن‌ها نهفته است، معنای صریحی نداشته و باید آیات محکم و روایات معصومین (علیهم السلام) را ملاک فهم این‌گونه آیات قرار داد.
از این‌رو پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، تلاش نموده تا آیات مربوط به قیامت و معاد جسمانی را متشابه جلوه داده تا حقیقت معاد را از معنایی که در قرآن ذکر شده، به معنای دلخواه خود تغییر دهند. همچنان که پیامبرخوانده‌ی بهائیت، با انکار تصریح قرآن به امر معاد، تعریف مسلمانان از آن را به کلّی اشتباه می‌داند: «قدری تفکر نما که چقدر توهمات در مابین ملاء فرقان (مسلمانان) بود. از ظهور قائم و ظهور قیامت و ظهور ساعت، و بعد از ظهور نقطه اولی (علی‌محمد شیرازی) روح ماسواه فداه، معلوم شد که جمیع، خاطی بودند و به قطره‌ای از علم، مشروب نه».[1]
اما به راستی چگونه می‌توان تمام آیات مربوط به قیامت را متشابه و رمزگونه دانست، با آن‌که اکثر این آیات صریح و روشن بوده و نیازی به تأویل ندارند؟! همچنان که خدای تعالی در قرآن می‌فرماید: «وَأَنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ لَا رَيْبَ فِيهَا وَأَنَّ اللَّهَ يَبْعَثُ مَنْ فِي الْقُبُورِ [حج 7]؛ و اینکه رستاخیز آمدنی است، و شکّی در آن نیست؛ و خداوند تمام کسانی را که در قبرها هستند زنده می‌کند».
با این حال، آیا هیچ عاقلی از حدود 1200 آیه‌ی پیرامون قیامت، معنایی غیر از خروج از قبرها و زنده شدن پس از مرگ را می‌فهمد که بتوان این آیات را متشابه دانست؟! و بر فرض محال هم که تمام این آیات را متشابه بدانیم، با چه سندی می‌توان تصریح معصومین (علیهم السلام) (که مفسران حقیقی قرآن هستند)، به معاد جسمانی [2] را کنار نهاده و ادعای بی‌سابقه‌ی پیشوایان بهائیت پذیرفت؟!

پی‌نوشت:
[1]. حسینعلی نوری، بدیع (در جواب اسئله قاضی)، چاپ سنگی از روی نسخه خطی، کاتب: حرف الزاء، ربیع الأول، ص 338.
[2]. ر.ک: ابو منصور احمد بن علی بن ابی طالب طبری، احتجاج، بیروت: منشورات مؤسسه اعلمی للمطبوعات، ج 2، ص 350.