پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مسائلی که دین مبین اسلام توجه فوق العاده ای به آن داشته است، بحث اتحاد، یکپارچگی، یکدستی و یک صدایی مسلمانان است. این امر در آغاز پیدایش هر تحول و انقلابی، در بین نیروهای آن بسیار حیاتی است و همین طور برای بقا در طول تاریخ و ادامه ی حیات نیز از همان اهمیت ویژه برخوردار است. طبیعتاً اسلام هم این موضوع را به طور جد پیگیری می کرد و در زمان حیات مبارک رسول خدا صلی الله علیه وآله، ایشان شخصاً حل اختلاف می نمود و کینه ها را به برادری تبدیل می کرد.

در واقع سخنان نبی مکرم اسلام صلی الله علیه وآله سخن وحی بود کما اینکه قرآن صراحتاً می فرماید: و ما ينطق عن الهوى، ان هو الا وحى يوحى[1] و هرگز از روى هوى و هوس سخن نمى گويد؛ آنچه مى گويد به جز وحيى كه به وى مى شود نمى باشد. اصرار رسول خدا بر وحدت و عدم تفرقه، سخن خدا بود که در جایی دیگر نیز نص قرآن می فرماید: وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ[2] همگان دست در ريسمان خدا زنيد و پراکنده مشويد. این اتمام حجت خدا و رسولش درباره ی موضوع وحدت امت اسلامی بود.

اما بعد از رسول گرامی اسلام و با توجه به همه ی سفارشاتی که ایشان برای متفرق نشدن امت نمود، عده ای سرکش و جاه طلب، سخنان پیامبر را به فراموشی سپرده و سنگ تفرقه را به سینه کوبیدند و تاریخ گواه کار خلاف ایشان است که شد، آنچه نباید می شد!

در نتیجه ی این تحریف بزرگ تاریخی، امت واحده ی اسلام از هم گسیخت و به مرور زمان افرادی این برداشت را کردند که می توانند گوشه ای از این امت را به سمت و سوی هوی و هوس خود بکشانند و به این ترتیب فرقه سازی ها و گروهک ها پدیدار شدند. آنان که در مقابل پیامبر با گستاخی تمام گفتند: حسبنا کتاب الله![3] و برای اینکه بتوانند اهداف شوم خود را پیگیری کنند شعار قرآن محوری سر دادند؛ می دانستند که روزی این امتی را که پیامبر به مدت بیست و سه سال برای وحدتش زحمت کشید، جدا جدا و متفرق خواهد شد و ایشان جز این، هدفی نداشتند! قرآن عزیز در شأن ایشان این گونه می فرماید؛ فَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغاءَ تَأْوِيلِهِ[4] امّا آنان‏كه در قلوبشان انحراف است ، آيات متشابه را دنبال مى‏ كنند تا با تأويل آن فتنه جويي كنند!

فرقه ی صوفیه و سایر فرقه های منحرف که اکنون نمایشگر این تفرقه بین مسلمین هستند، ثمره ی آن اختلاف اول است و نطفه ی این فرقه ها، آن روز بسته شد. قرآن و سنت همه ی مسلمانان را به وحدت حول محور دو چیز امر می کند، که همان قرآن و سنت است. جدایی از هر کدام از این دو چیز به تصریح پیامبر صلی الله علیه وآله، ضلالت، گمراهی و در نتیجه تفرقه را به همراه خواهد داشت.

فرقه گرایی فتنه ای است که مسلمان واقعی باید با بصیرت تمام گرفتار لذائذ و زیبایی های آن نشود و از آن به سلامت عبور کند و بهترین راه بصیرت در این رابطه، عمل به فرامین الهی و دستورات خاندان وحی علیهم السلام خواهد بود.

منبع:

1- آیات 3و 4 سوره ی مبارکه ی نجم
2- سوره ی آل عمران آیه ی 103
3- صحیح بخاری ،‌ جلد 1 ، ص 120 ، ح 112 ، کتاب العلم ، باب کتابه العلم
4- سوره ی آل عمران آیه ی 7