پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبهاتی که وهابیت به شیعه وارد می‌کنند این است که آیا اعتقاد به امامت دوازده تن در زمان رسالت پیامبر هم وجود داشته یا پس از وفات امام عسکری ( علیه السلام ) پیدا شده است؟

پاسخ: اعتقاد به امامت دوازده تن از بنی هاشم در زمان رسول اکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم ) مطرح بوده، ولی آشنایی به اسامی و هویت آنان به مرور زمان صورت گرفت، زیرا هر امامی، وصی و امام بعدی را معین و معرفی می‌نمود، و دلایل قاطع نشان می‌دهد که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) امامت و رهبری علی (علیه السلام) را در مواقع مختلف بالأخص در روز غدیر اعلام کرد، و تشیع به معنی رهبری علی (علیه السلام) به صورت یک اصل اعتقادی درآمد، همچنان که امامت و پیشوایی دو نور دیدۀ خود، حسن و حسین (علیه السلام ) را نیز در عصر خود مطرح کرده و فرمود است: « الحسن و الحسین امامان قاما او قعدا». [1]
«حسن و حسین هر دو پیشوای امتند، خواه زمام امور را رسما به دست بگیرند، خواه خانه‌نشین باشند».

پس از شهادت حسین بن علی ( علیه السلام ) و رسوایی خلافت امویان، دیدگان امّت متوجه فرزند وی امام سجاد (علیه السلام) شده، و پس از وی، امام باقر و امام صادق (علیهم السلام) احیاگر سنّت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و پیشوای محدّثان و فقیهان گشتند، و به همین ترتیب، هر امامی در عصر خود، با وجود تمامی خفقانها و تنگنا‌ها، وظیفۀ خود را در حد امکان انجام داد و شیعیان نیز به امامت آنان اعتقاد راسخ داشتند.

بنابراین تصور این که اعتقاد به امامت امامان در دوران حضرت عسکری ( علیه السلام ) شکل گرفته باشد، ناشی از ناآگاهی از تاریخ تشیع سرچشمه گرفته است. [2]

منابع:

[1]. الرسالة فی نصیحه العامة، نگارش ابواسعد، المحسن بن کرامة بیهقی، ص 18 و 68؛ احقاق الحق: 26 / 48.
[2]. کتاب راهنمای حقیقت آیت الله شیخ جعفر سبحانی، ص 311 و 312.