شاه نعمت الله از اقطاب و عرفای سدهٔ هشتم و نهم هجری است که طریقتی جدید در تصوف ایجاد کرد و پیروان سایر طریقت‌ها را نیز تحت تأثیر خود قرار داد. او از جمله شعرای تصوف ایران و قطب دراویش نعمت اللهی است. او در طریقهٔ تصوف موسس سلسلهٔ مشهور نعمت‌اللهی است. شاه نعمت الله ولی دارای دیوانی است که متشمل بر قصاید و غزلیات و ترجیعات و مثنویات و قطعات و دوبیتی‌ها و رباعیات است که از لحاظ ادبی متوسط به شمار می رود. در مقدمه ی دیوان شاه نعمت الله ولی آمده است:« در قرن هفتم صدرالدین قونوی و سپس در قرن هشتم شاه نعمت الله ولی و پس از آن سیدمحمد نوربخش، طریقه ی تصوف ابن عربی(محیی الدین) راکه با تصوف ایران بیگانه بوده است، در میان ایرانیان رواج داده اندو شاه نعمت الله ولی آن را با معتقدات شیعه توأم کرده، بنابر این طریقه ی نعمت اللهی نخستین طریقه ی تصوف فرقه ای در شیعه شده است که منحصر به ایران و هندوستان است.» [1]
در مقدمه ی دیوان شاه نعمت الله ولی در رابطه با محیی الدین عربی چنین آمده است: « محیی الدین محمد بن علی بن العربی اندلسی است که درسال 560 در شهر مرسیه متولد شده ودر سال 638 درگذشته و از مردم اسپانیا بوده است.» [2] وی در رابطه ای اینکه چگونه افکار و عقاید این شخص اسپانیایی به ایران آمده و در بین صوفیه منتشر گردیده می گوید: « صدرالدین محمد بن اسحاق قونوی متوفای 673 که ایرانی بوده و در آسیای صغیر می زیسته است. ابن عربی استاد وی و شوهر مادر او بوده و همین صدرالدین نخستین کسی است که برخی از اصول تصوف ابن عربی را وارد تصوف ایران کرده است و سپس نعمت اللهیان و نوربخشیان نیز برخی از عقاید وی را پذیرفته اند. شاه نعمت الله ولی، خود از اهالی ماهان کرمان است که در سال 730 متولد شده است.»
بنابر این تصوف نعمت اللهی که در عصر حاضر معروف ترین فرقه از صوفیه است در واقع کادو و هدیه ای اسپانیای است که صدرالدین قونوی از شوهر مادرش گرفته و به ایران آورده است.

منابع:
1- دیوان شاه نعمت الله ولی/کرمانی طبع باران/ص10 و آشنایی با علوم اسلامی/شهید مطهری/بخش عرفان ص115
2- دیوان شاه نعمت الله ولی ص 12