پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب ـ یکی از شبهاتی که برخی از دشمنان اسلام به ویژه وهابیت به شیعیان وارد می‌کنند اتهام جمع آوری قرآن در عصر رسول خدا ( صلی الله علیه و آله ) برای انکار فضائل خلفاست.

پاسخ: مسئله گرد آوری قرآن در عصر رسول گرامی اسلام را به وسیلۀ أدله‌ای می‌توان اثبات کرد که در ادامه به توضیح آن خواهیم پرداخت ولی قبل از آن به سوء ظن سؤال کننده و ادعای واهی آن و کلام خداوند در این زمینه خواهیم پرداخت.

خداوند متعال می‌فرماید: « یا ایها الّذین آمنوا اجتنبوا کثیرا من الظّنّ إنّ بعض الظنّ إثم »؛ « ای افراد با ایمان از بسیاری از گمان ها بپرهیزید که پاره ای از گمان‌ها گناه است ».
خداوند متعال در این آیه انسان‌های با ایمان را از سوء ظن نسبت به یکدیگر بر حذر داشته است. بنابراین ادعای جمع آوری قرآن در عصر پیامبر انکار فضیلتی از خلفا نخواهد بود و این مطلب از دلائلی که در ذیل خواهد آمد روشن می‌گردد.

1. علامه زنجانی در کتاب تاریخ القرآن می‌نویسد: نویسندگان وحی 43 نفر هستند و نام آنان را یادآور شده که معروف‌ترین آنان علی بن ابی طالب ( علیه السلام )، زید بن ثابت، ابی بن کعب و عبدالله بن مسعود است. [1]

2. دوم، دعوت به مقابله با سور قرآنی است که خداوند به کسانی که منکر و حیانی بودن آیات قرآن هستند می‌فرماید: اگر می توانید همانند آن را بیاورید. [ اسرا / 88، هود / 12، بقره / 23.]
از این آیات استفاده می‌شود که قرآن می‌بایست به صورت جامع و کامل در دست ملحدان نیز قرار داشته باشد تا خداوند آنان را به تحدی دعوت نماید

3. حدیث معروف « انّی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی » که در صحیح مسلم و کتب روایی دیگر اهل سنت آمده،[2] که پیامبر اکرم بر طبق آن فرمودند: من دو چیز گران‌بها را در میان شما به یادگار می‌گذارم «کتاب خدا و عترتم »
از این جمله بر می‌آید که لفظ کتاب به نوشته هایی تعلق می‌گیرد که در یک جا و به صورت کامل جمع آوری شده باشند نه اینکه بر روی سنگ و پوست و غیره و به صورت متفرقه موجود باشند.

4. در پایان به روایت نبوی لا صلاة الّا بفاتحة الکتاب که در کتاب سنن بیهقی و کتب روایی دیگر اهل سنت آمده،[3] اشاره می‌کنیم که حاکی از آن است که باید قرآن به صورت مکتوب وجود داشته باشد تا نخستین سوره آن را بتوان فاتحة الکتاب نامید و اگر چنین نبود فاتحة الکتاب نیز فاقد معنای صحیح بود و عبث بود که آن هماز خداوند حکیم قبیح است. [4]

منابع:

[1]. تاریخ القرآن، علامه زنجانی، الفصل السادس، فی کتابت القرآن حین نزوله، ص 20.
[2]. صحیح مسلم، ج 7، ص 122؛ سنن ترمذی، ج 2، ص 307؛ سنن دارمی، ج 2، ص 432.
[3]. سنن بیهقی، ج 2، ص 63؛ سنن دارمی، ج 1، ص 283؛ سنن ترمذی، ج 1، ص 156.
[4]. کتاب راهنمای حقیقت آیت الله شیخ جعفر سبحانی، ص 278 ـ 281.