يكى از تفاوت هاى اساسى مسيحيت و يهوديت اين است كه در يهوديت اعطاى شريعت از طرف خدا لطف الاهى به شمار مى آمد و انجام اعمال شريعت راه رسيدن به رستگارى بود. بنابراين، خود انسان براى رسيدن به رستگارى نقش اصلى را به عهده داشت. اما در مسيحيت تحت تأثير انديشه هاى پولس سخن بر سر اين است كه با توجه به اين كه انسان ذاتاً گناهكار است و توانايى رسيدن به رستگارى را ندارد و از سوى ديگر، خدا مى خواست همه آدميان نجات پيدا كنند، خود خدا مداخله كرد. طرح نجات خدا اين بود كه به صليب كشيده شدن عيسى مسيح كفاره اين گناه باشد و هر كسى كه به او ايمان بياورد، لطف خدا شامل حال او مى شود و از گناه ازلى تبرئه مى شود و پاك مى شود.

ماهيت آمرزيدگى از نظر كليساى كاتوليك اين است كه لطف الاهى موجب تحول درونى مى شود و انسان را بى گناه و پاك مى سازد. البته شخص آمرزيده شده بايد با اعمال نيك و انجام آيين هاى فيض بخش اين آمرزيدگى را حفظ كرده و بر درجات آن بيفزايد. بنابراين، با اين كه ايمان عامل اصلى نجات به شمار مى آيد، عمل نيز نقش مؤثرى در وصول به رستگارى خواهد داشت. از نظر كليساى پروتستان آمرزيدگى صرفاً جنبه تبرئه و برائت از گناه دارد، يعنى انسان بيگناه به شمار مى آيد، نه اين كه واقعاً پاك شود. اين نجات و آمرزيدگى نيز تنها از راه ايمان تحقق پيدا مى كند، نه اين كه عمل انسان نقش مؤثرى در نجات داشته باشد، البته عمل صالح ثمره آمرزيدگى خواهد بود.

جهت مطالعه تفصیلی آن مراجعه کنید به:

فصلنامه هفت آسمان، شماره 30، «آمرزیدگی از راه ایمان در مسیحیت»،‌ احمد رضا مفتاح