پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مهم‌ترین ارکان اصول اعتقادی تمام ادیان الهی، نبوت است و نبوت بدین معناست که خداوند انبیاء معصوم را به سوی مردم ارسال نمود تا با وجود چنین صفتی در آنها، راه هدایت روشن شود؛ این در حالی است که «احمد اسماعیل بصری» (مدعی دروغین یمانی)، با انتساب امور نادرست به انبیاء الهی، موجب سلب اعتماد مردم، به آن هدایتگران می‌گردد.

«احمد اسماعیل بصری» در کتاب «المتشابهات» در مورد حضرت یونس نقل کرده است: «یونس در شکـم ماهی مُرد و روحش به ظلمات جهنم نگریست؛ ... آری! یونس جهنم و ظلمات آن را درک کرد، ... ولی من حقیقت را آشکار می‌کنم که جسد او در بیابان، عریان و بی‌سرپناه افتاد و روحـش در طبقات جهنم تا روز برانگیخته‌شدن، باقی خواهد ماند».[1]

طبق این کلام، «احمد اسماعیل بصری» مدعی است که حضرت یونس علیه‌السلام در شکم نهنگ مرده است؛ در حالی که قرآن کریم بیان می‌کند که او در آن حال، تسبیح الهی را می‌گفت و زنده بود. خداوند در سوره صافات می‌فرماید: «فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِیمٌ * فَلَوْلَا أَنَّهُ کَانَ مِنَ الْمُسَبِّحِینَ * لَلَبِثَ فِی بَطْنِهِ إِلَیٰ یَوْمِ یُبْعَثُونَ»؛[2] «پس آن ماهی بزرگ او را بلعید، درحالی که سزاوار سرزنش بود * [و در شکم ماهی به تسبیح خدا مشغول شد که] اگر او از تسبیح‌کنندگان نبود * بی‌تردید تا روزی که مردم برانگیخته می‌شوند، در شکم ماهی می‌ماند». پس کلام «احمد اسماعیل بصری» خلاف آیه شریفه است.

بنابراین حضرت یونس علیه‌السلام، در شکم ماهی تسبیح و استغفار می‌کرد، اما در هیچ موردی، بحث قعر جهنم، رفتن روح حضرت یونس به جهنم و مردن جسم او در کار نیست. «احمد اسماعیل بصری»، در کتاب «متشابهات» در سؤال هفتم که از او پرسیده شد: چگونه در حق پیامبری که از انبیاء اولوالعزم است که همان حضرت ابراهیم علیه‌السلام بوده، رواست که به ستاره، ماه و آفتاب، نسبت ربوبیت بدهد؟ وی در پاسخ گفت: «توهم کرده است کسی که گمان کند این کلام در عالم دنیا از حضرت ابراهیم علیه‌السلام صادر شده است؛ چه بسا آن را در عالم دنیا، جهت احتجاج بر مشرکان تکرار کرده؛ ولی حقیقت این است که در عالم ملکوت صورت گرفته ... و حضرت ابراهیم علیه‌السلام هنگامی که نور امام زمان علیه‌السلام را مشاهده کردند، گفت: این پروردگار من است ... و حضرت ابراهیم علیه‌السلام نمی‌توانست تشخیص دهد که آنان بندگان خدا هستند؛ ... پس اگر قول ایشان (این پروردگار من است) در عالم دنیا بوده، درحالی که جستجوی از پروردگار بوده، پس او قطعاً مشرک بوده است و در صدور آن (یعنی در شرک بودن آن) از حضرت ابراهیم علیه‌السلام و غیر ایشان فرقی وجود ندارد. بله! از حضرت ابراهیم علیه‌السلام شرک نیست؛ چون این بحث، ملکوتی و روحی بوده است ...».[3]

باید گفت، فرمایش حضرت ابراهیم علیه‌السلام قطعاً در عالم دنیا بوده است؛ زیرا خداوند می‌فرماید: «... فَلَمَّا أَفَلَتْ قَالَ یَا قَوْمِ إِنِّی بَرِیءٌ مِمَّا تُشْرِکُونَ»؛ [4] «هنگامی که افول کرد، [حضرت ابراهیم] گفت ای قوم من! همانا من از آنچه که به آن شرک می‌ورزید، برائت می‌جویم»، یعنی با مشرکین سخن می‌گفتند و آیات بعد نیز احتجاج آنان را ذکر کرده است؛ آیا مشرکان در ملکوت سیر کرده بودند.

آیا به دعوت شخصی که چنین تناقض‌گویی آشکاری نسبت به قرآن کریم دارد و به راحتی دروغ می‌گوید، می‌شود اعتماد کرد؟

پی‌نوشت:
[1]. احمد اسماعیل بصری (مدعی یمانی)، متشابهات، ج۴، ص۱۰۴.
[2]. سوره صافات، آیه ۱۴۲و۱۴۳.
[3]. احمد اسماعیل بصری (مدعی یمانی)، المتشابهات، ج۱، ص۲۴.
[4]. سوره انعام، آیه ۷۸.