پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید در سخنان خود مدعی شد که کشور فرانسه در برابر اغتشاشات مدیریت بهتری نسبت به ایران داشت. وی گفت: «اتفاقات و خیزشی که اخیراً در فرانسه صورت گرفت، توجه بسیاری از ناظران را به خود جلب کرد. این خیزش و اعتراض، به‌ظاهر در واکنش به کشته‌شدن یک جوان الجزایری‌تبار توسط پلیس فرانسه انجام گرفت و مردم اعتراض کردند... در اغتشاش این کشور، بر اساس آمارها پنج‌هزار خودرو، پانصد ساختمان و دویست‌وپنجاه پایگاه پلیس به آتش کشیده شد. چیزی که در اتفاقات فرانسه توجه ناظران را به خود جلب کرد، این بود که باوجود تمام این اتفاقات، پلیس فرانسه از خود خویشتنداری نشان داد؛ به‌طوری‌که نه چشم کسی کور شد، نه پای کسی قطع شد و نه انسانی کشته شد. البته پلیس مقابله کرد و بسیاری از جوانانی را که اغتشاش می‌کردند، دستگیر و بازداشت کرد، اما کسی را نکشت. ما نمی‌گوییم فرانسه ضعف ندارد. مشکلات زیادی در اروپا و سایر نقاط دنیا وجود دارد، اما این بسیار تعجب‌آور و قابل تأمل و فکر است که پلیس و نیروها مردم خودشان را با گلوله جنگی نزنند و نکُشند. نارضایتی در بسیاری از کشورها وجود دارد. نظام کشورهای دنیا بیشتر به دو نوع «دموکراتیک» و «استبدادی» تقسیم می‌شود؛ کشورهای استبدادی اجازه اعتراض را به مردم نمی‌دهند، اما در کشورهای دموکراتیک اعتراضات مردمی وجود دارد و مردم شعار می‌دهند و حرف می‌زنند، اما این اتفاق نمی‌افتد که مردم زده و کشته شوند».[1]

درباره این سخنان می‌توان گفت، آنچه در ایران اتفاق افتاد، واقعاً اغتشاش بود و با اتفاقات فرانسه تفاوت داشت. در ایران موضوع برون‌زا بود که بر روی بستر برخی نارضایتی‌ها، اغتشاشاتی علیه امنیت ملی طراحی کردند. ستاد فرماندهی اغتشاشات در بی‌بی‌سی، اینترنشنال، آمریکا و اسرائیل بود. جنگ نرم جهانی علیه ایران بود که سعی کردند ساختار را از درون دچار فروپاشی کنند. میلیاردها دلار برای آن هزینه کرده و برنامه دقیقی داشتند.

در این اغتشاشات، بیش از ۵۰ کشور با جنگ ترکیبی و حمایت‌های مالی و رسانه‌ای خود از آشوبگران حمایت کردند؛ سرویس‌های اطلاعاتی نزدیک به ۲۰ کشور در این اغتشاشات مشارکت داشتند. دیپلمات‌های سفارت فرانسه در تهران برای جمع‌آوری اطلاعات میدانی از اغتشاشات و وضعیت نیروهای امنیتی و انتظامی در مهرماه تحرکاتی داشتند؛ سفرای ۲۸ کشور اروپایی در سفارت یک کشور دیگر، برای بررسی پیشنهاد فراخوان سفرای کشورهای عضو اتحادیه اروپا و بستن سفارتخانه‌های اروپایی با محوریت آلمان جلسه داشتند. استفاده از اتباع، منجر به بازداشت ۴۰ تبعه یکی از کشورهای همسایه، یک تبعه فرانسوی-ایرلندی و یک تبعه آلمانی شد. سازمان سیا، بسترهای سایبری لازمِ جهت مخابره اخبار اغتشاشات، ارسال تجهیزات فنی، ابزارهای گریز و لغو تحریم وسایل مرتبط با ارتباطات موبایلی را دستور کار خود قرار داد و تیمی مشترک با موساد و ام‌آی‌‌سیکس برای فعال‌سازی مجدد پروژه ترور دانشمندان، در اواخر اغتشاشات ایجاد کرد؛ نشست دوره‌ای مشترک سازمان اطلاعاتی امارات و رژیم صهیونیستی در یک کشور عربی، با موضوع حمایت از اغتشاشات در ایران برگزار شد.[2]

عده‌ای از شهروندان کشور نیز فریب خورده و دشمن را نشناخته و طراحی آنها را متوجه نشدند. نیروهای حافظ امنیت با کمترین تجهیزات و بعضاً دست‌خالی به مقابله با افرادی رفتند که در پوشش معترض، با اسلحه برای ترور و خرابکاری وارد میدان شده بودند که منجر به کشته و شهید شدن بیش از ۳۰۰ نفر شد.

اما در فرانسه، اعتراضات اجتماعی است؛ مردم فرانسه واقعاً معترض هستند و مسئله‌ای کاملاً داخلی است؛ اعتراضات فرانسه عامل بیرونی نداشت. کشورهای اروپایی از جمله فرانسه که از اغتشاشگران ایرانی دفاع کرده و خواستار عدم برخورد خشونت‌آمیز با این معترضین بودند، خود با خشونت به معترضین حمله کرده، ناچار شدند با تانک و خودروهای زرهی به خیابان‌ها بیایند. خشونت پلیس فرانسه در مقابل‌ معترضین، در مقایسه با برخورد نیروهای انتظامی ایران، اساساً قابل مقایسه نیست. دولت فرانسه، ابایی از عیان کردن مقابله خود با مردم کشورش ندارد؛ مکرون هم خط قرمزش را حمله به اماکن دولتی اعلام کرده و برخورد با آنان را قطعی می‌داند.

رئیس‌جمهور فرانسه در زمان اغتشاشات در ایران، با موضعی به‌ظاهر دموکراتیک با محدودیت اینترنت مخالفت می‌کرد، اکنون از نقش رسانه‌های نوین در دامن‌زدن به اعتراضات فرانسه صحبت کرده و در پی اعمال محدودیت‌ها برای کاربران شبکه‌های اجتماعی است. از این تفاوت‌ها در اتفاقات ایران و فرانسه که بگذریم، آشوب‌های فرانسه پیام مهمی مخابره کرد و آن اینکه حکومت‌داری مبتنی بر واقعیت‌هاست و این اصلی‌ است که در همه جای جهان حکم‌فرماست. قلمرو آزادی در کشورهای دموکراتیک نیز تا جایی است که به امنیت‌ملی، آسایش‌عمومی و نظم آن کشورها خدشه وارد نکند و اگر غیر از این باشد، نظام سیاسی چه استبدادی و چه دموکراتیک، به مقابله با آن خواهد پرداخت. ایران و فرانسه و آمریکا و دیگر کشورها هم ندارد؛ حق اعتراض و تظاهرات و حقوق بشر و آزادی در هر کشوری، حدی دارد.

پی‌نوشت:
[1]. سخنان عبدالحمید در نمازجمعه ۱۶ تیر ۱۴۰۲.
[2]. جامعه خبری الف، «رئیس سازمان اطلاعات سپاه: مشارکت سرویس‌های اطلاعاتی ۲۰ کشور در اغتشاشات ۱۴۰۱»، ۲۹ خرداد ۱۴۰۲.