پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مولوی عبدالحمید که تاکنون اکثر مشکلات کشور را در سیاست خارجه جمهوری اسلامی می‌دانست، از موفقیت‌های جدید برای دیپلماسی ایران یا سخنی نمی‌گوید و یا با قضاوت‌های بی‌جا، از سیاست خارجه ایران انتقاد می‌کند. وی گفت: «ما می‌گوییم سیاست‌های داخلی را تغییر بدهید. این روزها زمزمه‌هایی مبنی بر تغییر در سیاست‌های خارجی وجود دارد، چرا سیاست‌های داخلی را تغییر نمی‌دهید؟! مهم‌تر از تغییر در سیاست‌های خارجی، تغییر در سیاست‌های داخلی است. ما نگهداری ملت ایران و هزینه‌کردن برای مردم ایران را مهم‌تر از نگهداری دیگر ملت‌ها و هزینه‌کردن برای دیگر ملت‌ها می‌دانیم. همه ما باید با هم همدست بشویم و ایران را بسازیم؛ این بهترین سیاست و بزرگ‌ترین حکمت است که ملت ایران سیر باشد و رضایت ملت ایران حاصل شود. بنده این سیاست را قبول ندارم که ما در کنار ملت‌های دیگر باشیم و به ملت خودمان توجه نکنیم.»[1]

او تا چندی پیش، به دولتمردان سابق چنین توصیه می‌کرد: «اوضاع و شرایط کنونی جهان می‌طلبد که ما در سیاست‌های خود تجدیدنظر کنیم. کشور به یک چرخش سیاسی در سیاست خارجی نیاز دارد.»[2] وی در گفتگو با خبرگزاری آناتولی تأکید کرد، بدون اصلاح سیاست‌های داخلی و خارجی «جمهوری اسلامی»، حتی در صورت مذاکره با آمریکا نیز بحران‌های کشورش حل نخواهد شد. او ۴ سال قبل خطاب به دولت گفت: «من به مذاکرات اعتقاد دارم و در شرایط حاضر خوب است. نکته مهم اینکه؛ خودمان باید سیاست‌هایمان را تعدیل کنیم. وقتی این سیاست‌ها را تعدیل کنیم، حتی اگر با آمریکا مذاکره نکنیم، مشکلات ما حل می‌شود. سیاست خارجی ما اولین حوزه‌ای است که باید آن را تعدیل کرد. اگر در سیاست خارجی تغییر و در سیاست داخلی تعدیل ایجاد شود، آمریکا دستش بسته می‌شود و نمی‌تواند به ما فشار بیاورد. پیش از مذاکره با آمریکا، باید این تعدیل‌ها را در ایران ایجاد کنیم. ... اگر با این سیاست فعلی پیش برویم، به نفع اسرائیل تمام می‌شود. اسرائیل به تمام کشورها می‌گوید، شما در خطر هستید. اینها مذهبی فکر می‌کنند و برای مذهب می‌جنگند و شما در خطر هستید. باید دوراندیش باشیم و نگذاریم کشورهای اسلامی به‌طرف آمریکا بروند و با اسرائیل همراه شوند و از دست ما، این دو کشور (آمریکا و اسرائیل) را ناجی خود تصور کنند؛ بنابراین تعدیل سیاست داخلی و خارجی مهم‌تر از مذاکره با آمریکاست.»[3]

اکنون تمام این اصلاحات در سیاست خارجی کشور اتفاق افتاده است. ایران در تعامل با کشورهای همسایه به دنبال تنش‌زدایی است. با عربستان و دیگر کشورهای اسلامی و عربی توافق و تعامل مثبتی ایجاد کرده است. با این سیاست خارجی، کشورهای اسلامی به‌طرف آمریکا نرفته و با اسرائیل همراه نشده‌اند و این دو کشور را ناجی خود تصور نمی‌کنند؛ این تعدیل سیاست خارجی که مهم‌تر از مذاکره با آمریکاست، توسط وزارت امور خارجه کشور به‌خوبی اجرا شده و امیدها را به تأثیر جدی در اقتصاد کشور بالا برده است؛ با این‌حال، عبدالحمید این موفقیت‌ها را نادیده گرفته و لب به انتقاد گشوده است.

اگر واقعاً عبدالحمید به دنبال منافع مادی خود و دار و دسته مسجد مکی نیست و ناله او برای درد مردم است و مدعی است تا زمانی که مردم ایران درد داشته باشند، ناله او ساکت نمی‌شود، حال که با سیاست خارجی مناسب، امید به حل مشکلات اقتصادی جامعه بیشتر شده است، باید تشکر کرده و تأکید بر ادامه این کار داشته باشد، نه اینکه کلام خود در اهمیت تغییر در سیاست خارجی را کنار گذارد؛ دستاوردها را نبیند و کلامی درباره آن نگوید!

با اینکه هنوز مشکلات اقتصادی زیادی وجود دارد و مردم از آن در رنج هستند، ولی این ادبیات که راهکار حل مشکلات را تخطئه می‌کند، شنونده را به این فکر فرو می‌برد که قصد عبدالحمید از طرح انتقادات و اعتراضات، به جهت رسیدن به منافع مادی مسجد مکی است.

پی‌نوشت:
[1]. سخنرانی عبدالحمید در تاریخ ۱۹ خرداد ۱۴۰۲.
[2]. خبرگزاری آناتولی، «مولوی عبدالحمید: سیاست خارجی ایران باید تغییر یابد»، ۲ مرداد ۱۳۹۸.
[3]. خبرگزاری آناتولی، «تاکید مولوی عبدالحمید بر لزوم اصلاح سیاست خارجی و داخلی ایران»، ۲۱ شهریور ۱۳۹۸.