پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در چند سال اول بعد از انقلاب اسلامی ایران، یکی از مهمترین نیازهای جامعه انقلابی آن روز، برقراری آرامش هرچه بیشتر برای ایجاد ثبات در کشور و سامان دادن به اوضاع بود؛ همان موضوعی که دشمنان، کینه توزان و دوستان جاهل، هر از چندی آن را از بین می‌بردند.

وقایعی هم‌چون ماجرای دولت موقت، غائله بنی صدر، اقدامات جبهه متحد ضد انقلاب ترور مسئولین نظام، کودتاهای نافرجام، شورش‌های تجزیه طلبانه، جنگ تحمیلی و ... که هر یک به تنهایی می‌توانست نظام نوپای جمهوری اسلامی را سرنگون کند؛ اما رهبری حضرت امام خمینی (رحمةالله‌علیه) از یک سو و تبعیت محض امت اسلامی از نایب بر حق امام زمانشان، باعث شد تا این موانع، یکی پس از دیگری مرتفع شده و جامعه به آرامش برسد.

یکی از موضوعاتی که در سال‌های ابتدایی انقلاب، هر از چندی بحث روز می‌شد، مسئله انجمن حجتیه بود؛ از اصلی‌ترین تفاوت‌های این موضوع با دیگر مسائل، تفاوت بسیار زیاد بین موضع‌گیری‌های نیروهای خط امام نسبت به انجمن بود. عدم شناخت دقیق انجمن، چند دستگی اعضای آن پس از پیروزی انقلاب و سیاست‌های کم نظیر سران انجمن حجتیه در تغییر موضع و همراه نشان دادن خود با نظام، از جمله عواملی بود که سبب می‌شد تا تشخیص چگونگی برخورد صحیح با این گروه، دشوار شود.

افرادی هم‌چون مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) که در آن زمان رئیس جمهور بودند، سعی داشتند تا از موج اصلی کردن فرعیات بکاهند تا به مرور زمان و به دور از جنجال و هیاهو، به فرعیات نیز رسیدگی شود و به همین دلیل، مقام معظم رهبری در طی مصاحبه‌ای که در تاریخ 6 دی 1360 با روزنامه اطلاعات داشتند، در مورد انجمن حجتیه فرمودند: «انجمن حجتیه به آن عده‌ای گفته می‌شود که در طی بیست و چند سال همت را مصروف می‌کردند برای پاسخ‌گویی و مقابله به شبهات بهایی‌ها در ایران. البته می‌دانیم که بهایی‌ها بیشتر یک باند سیاسی بودند تا یک گروه مذهبی و فکری، ... به نظر من در میان افرادی که در انجمن حجتیه هستند، عناصر انقلابی و مؤمن، صادق، دلسوز برای انقلاب، مؤمن به ولایت فقیه و در خدمت کشور و جمهوری اسلامی پیدا می‌شوند. هم‌چنان که افراد منفی، بدبین، کج فهم، بی اعتقاد و در حال نق زدن و اعتراض هم پیدا می‌شود.»[1]

مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) طی این مصاحبه، سخنان خویش را به گونه‌ای طرح کردند که نه تأیید انجمن باشد و نه نفی آن که به این دلیل بود که در هر دو صورت، باز سوژه‌ای جدید برای بالا گرفتن اختلافات ایجاد می‌شد؛ اما مواضع صریح ایشان در سال‌های بعد و پس از آرامش نسبی فضای جامعه در مقایسه با سال 60، به خوبی بیانگر این نکته است که ایشان در آن شرایط بنا نداشتند که در مورد انجمن حجتیه به گونه‌ای سخن بگویند که سبب ایجاد تنش شود؛ اما متأسفانه امروزه برخی، بدون توجه به شرایط آن زمان، این سخنان مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) را حمل بر تأیید کلی انجمن کرده و از آن سخنان سوء استفاده می‌کنند.

حجت الاسلام هاشمی رفسنجانی در خاطراتش می‌نویسد: «هنگامی که آقا احمد آمد و نظر امام خمینی (رحمةالله‌علیه) را درباره چند موضوع مورد بحث بیان کرد، گفت: ... در مورد انجمن حجتیه نظر امام این است که افراد موثر آنها در پست‌های حساس و کلیدی نباشند. اگر خودشان می‌خواهند انجمن منحل شود و گرنه نظارتی بر کارهای آن‌ها بشود.»[2] این مطلب نشان می‌‎دهد که امام خمینی (رحمةالله‌علیه) نسبت به سران انجمن، اطمینان نداشته و هم‌چنان قائل به نظارت بر کار آن‌ها بودند.

پی‌نوشت:
[1]. روزنامه اطلاعات، یکشنبه، 6 دی 1360، صفحه سوم.
[2]. پس از بحران، کارنامه و خاطرات هاشمی رفسنجانی، ص104، نشر معارف انقلاب، چاپ سوم 1386.