پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ هرچند بهائیان مسلک خود را آیین یکتاپرستی معرفی می کنند، اما با نگاهی به متون بهائی درمی یابیم که برای خداوند یکتا شریک قائل شده اند. این رویکرد در بهائیت به اظهار الوهیتِ حسینعلی نوری باز می گردد؛ اظهارتی که در آن، صریحاً خود را خدای جهانیان معرفی کرده است.(1)

بهائیان با این مقدمه که در عبادت نیاز به شناخت معبود است، با محال دانستن شناخت ذات الهی، پیامبران را دارای ارواح الهی معرفی و آنان را غیرمخلوق و ازلی می پندارند.(2) به عبارتی دیگر پیامبران را خدایان روی زمین قلمداد می کنند.(3) در مورد پیامبرنمای خود حسینعلی نوری نیز جای هرگونه توجیه را بر خود بسته و او را مظهر کامل ذات الهی می دانند: «... چه که این ظهور نفس ظهور الله است، نه به عنوان تجلی و مجلی و نور این نیز قدم را اشرافی و غروبی نیست.»(4)

به اعتراف بهائیان شخص پیامبرنمای بهائیت که مقام خدایی را نیز برای خود مصادره کرده، دارای صفاتی بوده که فرسنگ ها از توحید ادیان الهی به دور است. خدای بهائیت جسم دارد، مبتلا به بلاء شده، غریب است، مظلوم است، زندانی و تنهاست و توانایی نجات خود را ندارد، زاييده شده اما مدعی تولد نیافتن است، خدای بذله گوست، خالق خدايان متعدد است.(5)

در این صورت، چگونه اعتقاد بهائیت به خدایی بشری ناتوان و برشمردن صفات سرشار از ضعف برای او با اعتقاد ادیان الهی به خدای احد توانا قابل مقایسه است.

پی‌نوشت:

(1). ر.ک: حسینعلی نوری، مبین، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 120 بدیع، ص 56.
(2). ر.ک: ویلیام هاچر دوگلاس مارتین، دیانت بهائی، ترجمه: پریوش سمندری و روح‌الله خوشبین، بی‌جا: مؤسسه معارف بهائی، بی‌تا، ص 159.
(3). عباس افندی، مکاتیب، مطبعة کردستان العلمیه، به مصر المحمیّة، 1328 ق، ج 1، ص 225؛ اشراق خاوری، تقریرات درباره کتاب مستطاب اقدس، هوفمایم آلمان: لجنه ملی نشر آثار امری، 1997 م، تنظیم و تدوین: دکتر وحید رأفتی، ص 34-33.
(4). نصرالله رستگار، تاریخ صدورالصدور، بی جا: مؤسسه مطبوعات امری، 104 بدیع، ص 26.
(5). عباس افندی، مکاتیب، نسخه الکترونیکی، ج 2، ص 255؛ حسینعلی نوری، آیات الهی (شیطانی)، لانگنهاین آلمان: لجنه ملّی نشر آثار امری، 1996 م، ج 2، ص 34؛ حسینعلی نوری، مبین، بی جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 120 بدیع، ص 229؛ حسینعلی نوری، آثار قلم أعلی، کانادا: مؤسسه معارف بهائی، چاپ سوم، 1996 م، ج 1، لوح: 232، ص 485؛ عباس افندی، مکاتیب، نسخه الکترونیکی، ج 2، ص 255.