پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مجله لحظه (moment) از جامعه یهودی آمریکایی، مصاحبه ای با مانیس فریدمن، خاخام صهیونیستی انجام داده و موضوع مصاحبه در مورد بهترین راه مقابله یهودیان صهیونیست با شهروندان عرب مسلمان در فلسطین اشغالی بوده است.

فریدمن به صراحت زیاد پاسخ داد: «من به اخلاق غربی که می گوید نباید غیر نظامیان یا کودکان را کشت، اماکن مقدس را نباید ویران کرد، نباید قبرستان ها را بمباران کرد و قبل از اینکه دیگران به شما شلیک کنند تیراندازی نکنید و … اعتقاد ندارم.»

او تاکید کرد تنها روش درست برای غلبه بر مقاومت دائمی فلسطین راه و روش یهودیان است که می گوید اماکن مقدس آن ها را ویران کنید و مردان، زنان، کودکان و دام های آنها را بکشید. فریدمن این راه را نه یک دیدگاه شخصی بلکه یک امر واجب دینی که برخاسته از تعلیمات کتاب تورات است، می داند که نباید از این تعلیمات مقدس سرپیچی کرد.

این خاخام صهیونیستی معتقد است این امر به وضوح، موضع یهودیان صهیونیست در مورد فلسطین و مردم آن و مبنای نظری تمامی اقدامات نسل کشی و تروریسم را که صهیونیسم در فلسطین اشغالی انجام می دهد، برای ما آشکار می کند.(1)

در نقد سخنان این خاخام صهیونیستی و موضع بسیار وحشیانه صهیونیست ها نکاتی قابل ذکر است که در ادامه بیان می شوند:

اول: کودک کشی منافی روح ادیان الهی:
مهربانی یک قانون طلایی و بخش جدایی ناپذیر تمام قوانین حاکم بر زندگی است. جوهره تمامی ادیان الهی و ابراهیمی و قوانین آنها بر پایه اصل مهر و محبت بوده است. لطف و رحمت بی ‌پایان الهی موجب وضع تکالیف دینی برای رشد و کمال انسان ها شده است.(2) تمام انبیای الهی آمدند تا با تبیین این ارزش ها در واقع فرهنگ محبت و صلح را در جامعه بشری نشر داده و مردم را از بندهای غیر انسانی رها کنند. از این رو مهربانی، در تمام مذاهب به عنوان نوعی ارزش، موجب اعتلای روح و موهبتی برای برقراری ارتباط و درک سایر انسان ها معرفی شده است.

بر این اساس مسائل مطرح شده در عهد عتیق نظیر حکم به قتل عام تمام شهر‌ها و مردم، اعم از مرد و زن، بزرگ و کوچک در سرزمین حشبون به دستور حضرت موسی(علیه‌السلام)(3) کشتار وسیع تمامی مردان و حتی زنان و کودکان و صرفاً زنده‌ گذاشتن دختران باکره در سرزمین مدیان به دستور حضرت موسی(علیه‌السلام)(4) کشتار گسترده مردم سرزمین ‌های اریحا، لبنه، عای، مقیده و سوزاندن تمام شهر اریحا و عای به رهبری حضرت یوشع(علیه‌السلام)(5) دستور خداوند به حضرت موسی(علیه‌السلام) مبنی بر هلاکت تمام حِتیان و اموریان و کنعانیان و فِرِز‌ّیان و حِو‌ّیان و یبوسِیان و عدم ترحم به آنان(6) و یا دستور خداوند به شاوول نبی مبنی بر کشتار جمعی و عدم ترحم به زنان، طفل شیرخواره و تمام حیوانات(7) صرفاً تحریفات و جعلیاتی است که به این کتاب راه یافته است.

شیوه نگارش و نوع ادبیاتى که در تورات کنونی به کار رفته است، ‏به خوبى نشان مى ‏دهد که تورات نه وحى الهى است و نه نوشته حضرت موسى، بلکه مضمون این کتاب، گزارشاتى است از تاریخ برخى از پیامبران و نیز وقایعى که بر بنى ‏اسرائیل گذشته است.

سراسر تورات در مورد حضرت موسى(علیه‌السلام) به صورت فردى غایب تعبیر مى ‏کند. در سراسر تورات نمى ‏توان موردى پیدا کرد که موسى(علیه‌السلام) از خودش به صورت متکلم نام برده باشد و یا حتى نمى ‏توان موردى را یافت که موسى(علیه‌السلام) به صورت مخاطب، پیام خدا مستقیماً به او خطاب شده باشد. چنانکه کتاب یوشع در مورد حضرت یوشع و کتب بقیه پیامبران در مورد همان پیامبران به همین صورت تعبیر مى ‏کند.

هر خواننده ‏اى مطمئن مى ‏شود که فرد و یا افراد دیگرى(غیر از این پیامبران) وقایع و حوادث مربوط به این پیامبران را جمع ‏آورى کرده، به صورت داستانى و تاریخى آنها را نقل نموده ‏اند. حال این فرد و یا افراد چه کسى و یا کسانى بوده ‏اند، هرگز معلوم و مشخص نیست!(8)

دوم، گناهکار نبودن کودکان از نگاه تمام ادیان:
از مهم ترین دستورات تمام ادیان، تأکید بر مراعات کودکان در جنگ است؛ زیرا طبعاً کودکان نقش مستقیمی در جنگ ندارند و نمی توانند از خود دفاع کنند. از این رو هیچ کسی حق ندارد خونشان را حلال بداند. در هیچ دین و آیینی، کودکان گناهکار نیستند؛ زیرا در تمام ادیان برای بلوغ انسان ها و ارتکاب گناهان، شرایط خاص، نظیر محدوده سنی، قدرت و رشد قرار داده شده است و کودکان هنوز به آن رشد و قدرت نرسیده اند.

وجدان انسانی نیز چنین قضاوت می کند که باید حرمت کودکان نگاه داشته شود. هیچ کس حق ندارد به محض پیروزی، نسل کشی راه بیندازد و تمام افراد حریف، اعم از کودک و یا زنانی را که جزو نظامیان دشمن نیستند، قتل عام نماید؛ اما موضع گیری عهد عتیق نسبت به این موضوع بسیار متفاوت است. در این کتاب، نسل کشی های عجیبی وجود دارد و بر اساس آن فاتحان باید به محض پیروزی، تمام افراد دشمن اعم از زن و کودک و حتی کودکان شیرخواره را قتل عام کنند و اگر در جنگی، زنان و کودکان را به عنوان برده نگاه می داشتند، ملامت می شدند و حتی گاهی مورد غضب حضرت موسی(علیه‌السلام) قرار می گرفتند.(9)

کشتن و شکنجه کودکان اسیری که از خود هیچ قدرت و اختیاری ندارند، چه توجیهی می تواند داشته باشد؟ آیا جز این است که چنین رفتارهایی کار ستمگران و ستم پیشگان است؟

سوم، عدم سازگاری کودک کشی با مقام نبوت:
بسیاری از نسل کشی ها و کودک کشی ها در عهدین به انبیاء الهی نسبت داده شده است. آیا ممکن است برگزیده های الهی، کودکان شیرخواره را به گناه پدرانشان در جلوی چشم مادرانشان سر ببرند؟! آیا ممکن است خدایی که پیامبری را فرستاده تا آدمیان را به کمال و قله رفیع انسانیت برساند، به پیامبرش دستور بدهد که به محض پیروزی بر دشمن، تمام شهر را قتل عام کن و همه را در آتش بسوزان! مطمئناً پاسخ منفی است؛ زیرا چنین فعلی با مقام پیامبری سازگار نیست. در حالی که می بینیم در کتاب مقدس به راحتی دستور کشتن و سوزاندن کودکان به خدا و پیامبرانش نسبت داده می شود.

بنابراین نسل کشی و کودک کشی که برآمده از فقرات عهد عتیق است، اولاً منافی با روح ادیان الهی است که کودکان را پاک و بی گناه می داند، ثانیاً نه وجدان انسان ها تحمل کودک کشی را دارد و نه این مسأله با مقام نبوت سازگار است.

پی نوشت:
1. خبرگزاری مهر، کد خبر 5558632
2. شیخ مفيد، أوائل المقالات فی المذاهب و المختارات، قم‏: المؤتمر العالمی للشيخ المفيد‏، 1413 ق،‏ ص 59؛ حلی، كشف المراد فى شرح تجريد الاعتقاد، قم‏: مؤسسة النشر الإسلامی‏، چاپ چهارم، ‏1413 ق‏، ص 319
3. تثنیه ۲: ۳۱ – ۳۴
4. اعداد ۳۱: ۷ – ۱۸
5. یوشع ۶: ۲۱؛ ۸: ۲۶؛ ۱۰: ۲۸- ۳۲
6. تثنیه، 7: 1- 3
7. اول سموییل، 15: 3
8. ر.ک: عباس نیکزاد، «نقد و بررسى عهد عتیق از کتاب مقدس»، رواق اندیشه، مرداد و شهريور 1380، ش 2، ص 33- 56
9. اعداد ۳۱: 15 – ۱7