پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ همه ادیان ابراهیمی از حضرت ابراهیم(علیه‌السلام) با احترام یاد می‌کنند و ایشان را پدر ادیان ابراهیمی می‌ دانند. از نکات قابل تأمل در تورات، خصومت یا حسادتی است که یهودیان نسبت به فرزند ارشد حضرت ابراهیم(علیه‌السلام) یعنی حضرت اسماعیل (علیه‌السلام) داشته اند و این در فقرات تورات قابل مشاهده است.

1. نقش عهد و میثاق خدا با ابراهیم و اسماعیل (علیهما‌السلام) در ابراز خصومت:
بسیاری از یهودیان، به اسماعيل(علیه‌السلام) بغض و حسادت می ورزیدند؛ زیرا به خوبی می دانستند که میثاق خداوند با ابراهیم(علیه‌السلام) و تنها فرزندش اسماعیل(علیه‌السلام) قبل از تولد اسحاق(علیه‌السلام) بسته شده است. این میثاق در وجود حضرت اسماعیل (علیه‌السلام) معنا پیدا می کند و با ختنه کردن او بود که عهد و میثاق با ابراهیم بسته شد و به خون ممهور گردید.(پیدایش 17: 23 ـ 27)

این وعده، هنگامی که اسماعیل به دنیا آمد به تحقق پیوست؛ زیرا حضرت ابراهیم(علیه‌السلام) می دانست که از این لحظه به بعد پیشکارش، العاذار دمشقی وارث او نخواهد بود(پیدایش، 15: 2- 4) ولی هنوز نمی دانست بعداً فرزند دیگری نیز خدا به او خواهد داد. همین بغض و کینه یهودیان نسبت به اسماعیل(علیه‌السلام) باعث شد که عده ای از کاهنان، کاتبان و فقهای یهود، بسیاری از فقرات کتاب مقدس را تحریف کنند.

حذف نام اسماعيل(علیه‌السلام) از فقرات 1 تا 7 فصل بیست و دوم کتاب پیدایش و قرار دادن نام اسحاق به جای آن و در عین حال حفظ عنوان توصیفیِ پسر یگانه یا پسر بزرگتر، خود در واقع دلیل نقض آشکار میثاقی است که خداوند با ابراهیم و اسماعیل (علیهماالسلام) بسته است.(1)

2. اظهار خصومت به کار بردن تعبیر نامناسب در ترجمه برای حضرت اسماعیل (علیه‌السلام):
نکته قابل تأمل دیگر درباره فقرات تورات، دشمنی مترجمان یهودی و مسیحی در مورد حضرت اسماعيل (علیه‌السلام) در به کار بردن تعبير زشت «وحشی» برای ایشان در ترجمه است تا زمینه تحقیر ایشان را فراهم آورند: «او مردی وحشی خواهد بود، دست وی به ضد هرکس و دست هرکس به ضد او و پیش روی همه برادران خود ساکن خواهد بود.(پیدایش، 16: 12)

عبدالاحد داود می گوید: «در متن اصلی تورات آمده است که اسماعيل بارور و پر ثمر خواهد بود اما جاعلان، کلمه اصلی عبری پرء(מלא) را به معنای بارور و پر ثمر، از ریشه « بارور» ، معادل "وفور و وفر" در زبان عربی را، به چیز دیگر تبدیل کرده اند و آن را خر وحشی یا فقط وحشی(חמור-פרא) معنا نموده اند.»(2)

مولف کتاب محضر الشهود نیز می گوید: «لفظ پرء، به شکلی که در نسخ تورات مسطور است، به معنی شرافت بوده و کمال مناسبت به مقام داشت، اما به نحو موجود در نسخ تورات، آنچه از «شاراشیم» که از کتب معتبر لغت عبری است، معلوم می شود، به معنی بهره مند، بیابان دوست، صحرا نشین و شکار کننده است که هر یک از این معانی به وجهی مناسبت با مقام دارد؛ زیرا در این صورت اعراب که بیابان دوست و صحرا نشین می باشند از نسل آن حضرت خواهند بود و بالالتزام این معنی مژده بوجود پیغمبر آخرالزمان از نسل اسماعیل خواهد بود. و فقره « دست او در همه» یعنی شریعت اسماعیل (یعنی ذریه او نبی خاتم) بر تمام قوم ها جاری و اختصاص به گروهی ندارد و فقره «دست همه بر او» یعنی قرآن خاتم انبیاء بر جمیع آنچه در عالم متحقق گردید و خواهد گردید را مشتمل است.»(3)

پی نوشت:
1. عبدالاحد داود، محمد در تورات و انجیل، ترجمه فضل الله نیک آیین، تهران: نشر نو، 1361، ص ۲۹- ۳۰ 
2. همان، ص 30
3. حاج باباخان قزوینی، محضر الشهود فی رد الیهود، تصحیح سید محمدرضا حسن زاده طباطبایی، چاپ دوم، قم: مرکز بین المللی ترجمه و نشر المصطفی، ۱۳۹۷ ص 41- 46