پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بعضی از مفتی‌های وهابی ادعا می‌کنند که شیعیان در منابع خود به همسران رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) توهین کرده‌اند. آنان معتقدند اهل سنت به دلیل جایگاه همسران پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هیچ‌گونه توهینی به آنان نکرده‌اند و همواره مدافع امهات مؤمنین بوده‌اند. اما با بررسی در منابع معتبر اهل سنت، خلاف این ادعا اثبات می‌شود.
بخاری محدث مشهور اهل سنت در صحیح خود که معتبرترین کتاب نزد اهل سنت است، به تهمت آشکاری که پدر و مادر یکی از همسران رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به فرزند خود داشته‌اند اشاره می‌کند. واقعه به این صورت بوده که عده‌ای از اصحاب، با تهمت زنا به عایشه همسر رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بیان کردند که او این عمل مخالف با عفت را انجام داده است و بدتر آنکه حتی پدر و مادر عایشه نیز او را به این عمل متهم کرده‌اند. بخاری گفتگوی عایشه با پدرش ابوبکر و مادرش اشاره می‌کند و به نقل از عایشه می‌نویسد: «به خدا سوگند آنچه شما شنیده‌اید که مردم بدان سخن می‌گویند، از آن آگاه شدم و در دل‌های شما جای گرفته و آن را تصدیق کردید. اگر به شما بگویم که پاک هستم و خداوند می‌داند که پاک هستم، شما این گفته‌ام را تصدیق نمی‌کنید و اگر به [چنین] کاری اعتراف کنم و خداوند خود می‌داند که من از آن پاک هستم، گفته من را تصدیق می‌‌کنید.»[1]این روایت در حالی بیان می‌شود که عایشه به حیاء خود اذعان می‌کند، اما پدر و مادرش اعتقاد ندارند.

اما طبق اعتقادات و نظر علمای سلف و متأخر شیعه، همسران گرامی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از هرگونه عمل منافی با عفت بری هستند و این تهمت آشکار و باطل به امهات مؤمنین است. مرحوم طبرسی عالم مشهور شیعه، در کتاب خود درباره تهمت به همسران رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌نویسد: «همسر هیچ پیامبری هرگز مرتکب زنا نشده است؛ زیرا سبب بدبینی و ننگ نسبت به آن پیامبر می‌‌شد. پس هر کس یکی از همسران پیامبران را متهم به زنا کند، اشتباه بزرگی مرتکب شده است و کسی که تحقیق کرده باشد، چنین سخنی نمی‌گوید.»[2] با بیان این سخن باید گفت، شیعیان به امهات مؤمنین هیچ‌گاه توهین و تهمت نمی‌زنند؛ اما بزرگان اهل سنت بر اساس روایت صحیح، معتقد به این عمل منافی بوده‌اند.

پی‌نوشت:
[1]. بخاری، صحيح بخاری، ج3، ص176، دار طوق النجاة، چاپ اول، 1422ق. « فَقُلْتُ: إِنِّي وَاللَّهِ لَقَدْ  ... أَنِّي بَرِيئَةٌ لَتُصَدِّقُنِّي.»
[2]. شیخ طوسی، التبيان فی تفسير القرآن، ج5، ص 495، مكتب الإعلام الإسلامی.