پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دومین پیشوای بهائیت عبدالبهاء، درباره‌ی کاربرد دندان‌های نیش انسان گفته است: «شما درباره‌ی چهار دندان نيش در انسان نوشته‌ايد و گفته‌اید كابرد این‌ها كه دو تا در فک بالا و دو تا در فک پايين هستند برای خوردن گوشت است. بدان كه اين چهار دندان برای خوردن گوشت خلق نشده‌اند، اگر چه می‌توان با آن‌ها گوشت خورد. تمام دندان‌های انسان برای خوردن ميوه‌ها، غلات و سبزيجات ساخته شده‌اند. اما اين چهار دندان (نيش)، برای شكستن پوسته‌های سخت مانند (پوسته‌ی) بادام طراحی شده‌اند».[1]
اما در پاسخ به این ادعای خلاف علم و عقل عبدالبهاء باید گفت:
اولاً: شکستن پوسته‌ی سخت بادام و امثال آن با دندان کاری غیرعقلانی است که پزشکان به شدّت از آن نهی می‌کنند؛ بنابراین عبدالبهاء چگونه خلقت دندان نیش را برای شکستن پوسته‌ی سفت و ضخیمی مثل بادام دانسته است؟!
ثانیاً: یک لحظه با خود تصور کنید، بر فرض هم کسی بخواهد بر خلاف عقل و منطق با دندان خود بادام بشکند، از دندان‌های آسیاب (و نه دندان‌های نیش) خود استفاده می‌کند.
با این حال چگونه می‌توان ادعای تطابق بهائیت با علم و عقل را پذیرفت[2] در حالی که عبدالبهاء بر خلاف عقل و منطق، کاربردی غیرمعقول برای دندان‌های نیش متصور شده و خلقت آن‌ها را مبنی بر این کاربرد غیرمعقول می‌داند.

پی‌نوشت:
[1]. هلن باست هورنبی، انوار هدایت، ص 376، شماره: 1007.
[2]. ر.ک: عباس افندی، خطابات، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، چاپ اول، 1921 م، ج 2، ص 147.