پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ رهبران فرقه‌ی بهائیت مدعی بودند که با آمدن آنان، وعده‌ی ادیان الهی در خصوص صلح و عدل جهانی تحقق خواهد یافت؛ همچنان که ابوالفضل گلپایگانی (از مبلّغان بهائیت) گفته است: «تمام ملل متفق‌اند بر این‌که در آخرالزمان به واسطه طلوع دو نیّر أعظم (: باب و بهاء)، عالم قمیص (: لباس) جدید بپوشد و جنگ و جدال مرتفع شود».[1]
اما این ادعا در حالیست که تنها چندی پس از ظهور این دو مدعی دروغین، دو جنگ جهانی به وقوع پیوست که حاصل آن، کشته، زخمی و آواره شدن میلیون‌ها نفر بود. لذاست که آیتی پس از نقل قول گلپایگانی گفته است: «بعد از طلوع باب و بهاء، هیچ‌یک از این شئون ظاهر نشد و بلکه آلات جهنمیه اختراع شد و به مراتب بیش از پیش، جهان به خطر افتاد و کار به جنگ عمومی کشید».[2]
آری؛ با گذشت بیش از 170 سال از پیدایش بابیت و بهائیت، بی‌عدالتی و ظلم هرروز در حال گسترش است؛ حال آن‌که ادیان الهی معتقد بودند بلافاصله پس از ظهور منجی موعود، امنیت و صلح جهانی محقق خواهد شد؛ همچنان که در روایات معصومین (علیهم السلام)، در خصوص منجی آخرالزمان آمده است: «یَملَأُ الله بِهِ الاَرضَ قِسطاً وَ عَدلاً کَما مُلِئَت ظُلماً و جَورا [3]؛ خداوند به واسطه‌ی او، عدل و داد را در زمین فراگیر می‌کند، همان‌گونه که از ظلم و جور پر شده باشد».

پی‌نوشت:
[1]. عبدالحسین آیتی، کشف الحیل (3 جلدی)، تهران: بی‌نا، 1340، ج 2، ص 106.
[2]. همان.
[3]. شیخ صدوق، كمال الدين و تمام النعمة، ج ‏2، ص 377؛ على بن محمد خزاز قمى‏، كفاية الأثر في النص على الأئمة الإثني عشر، ص 280؛ علامه مجلسی، بحار الأنوار، ج ‏51، ص 156.