پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مسائلی که به اعتقاد مذهب حقه‌ی شیعه در زمان ظهور محقق خواهد شد، مسئله‌ی رجعت است.[1] اما نویسندگان فرقه‌ی بهائیت این اعتقاد مسلّم را به انحراف برده و در این راستا، ظهور حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) را رجعت یکی از پیامبران گذشته عنوان کرده‌اند.
همچنان که مبلّغین بهائی مدعی می‌شوند: «در سوره‌ی نجم، آیه 56 می‌فرماید: «هذا نَذيرٌ مِنَ النُّذُرِ الْأُولي [نجم/56]؛ این (پیامبر) بیم دهنده‌ای از بیم دهندگان پیشین است». این آیه اشاره به حضرت رسول است و می‌فرماید این رسول الله، پیغمبری از پیغمبران گذشته است. بنابراین باید حضرت رسول، رجعت یکی از پیامبران قبل از خود باشد و از پیش دانستی که تقدم و تأخر نسبت به حقیقت واحده که در مظاهر الهی تجلّی می‌کند، یکی است. بنابراین حضرت رسول به تنهایی، رجعت جمیع انبیای سابق است. در این مقام، گذشته و آینده و حال را حکمی نیست».[2]
اما همان‌گونه که روشن است، این ادعا به دلایلی باطل می‌باشد، چرا که:
اولاً: رجعت به معنای بازگشت برخی از مُردگان به دنیا، در دوران ظهور حضرت مهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) است. لذا اگر قرار باشد کسی به جای دیگری به دنیا بازگردد که حلول و تناسخ خواهد بود و مسلّماً باطل و معتقد به آن، کافر است.[3] به عبارت دیگر، رجعت عینی و ذاتی و نه وصفی است؛ یعنی خود افراد برمی‌گردند نه کسی که مشابه آن‌هاست.
ثانیاً: در این آیه و آیات مشابه، به اشتراک طریقت و انذار در دعوت پیامبران اشاره شده است، نه آن‌که خود پیامبران برگشته باشند.
ثالثاً: اگر تفاوتی در تقدم و تأخر پیامبران الهی نیست و زمان موضوعیت ندارد، چرا خود پیامبر قبلی برنگردد تا لازم نباشد شخص دیگری به جای او رجعت کند؟!

پی‌نوشت:
[1]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به سایت ویکی شیعه، مقاله‌ی: رجعت
[2]. احمد حمدی آل‌محمد، دلیل و ارشاد، ترجمه‌ی: عبدالحمید اشراق خاوری، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 126 بدیع، ص 82-81.
[3]. ر.ک: شیخ صدوق، اعتقادات الإمامیه، قم: کنگره شیخ مفید، 1414 ق، چاپ دوم، ص 63.